Data urodzenia:
1924-11-25
Imiona rodziców:
Jan - Julia
Udział w konspiracji 1939-1944:
Narodowe Siły Zbrojne - Samodzielny Batalion im. Brygadiera Mączyńskiego
Adres przed Powstaniem:
Konstancin, ul. Batorego 37
Oddział:
Narodowe Siły Zbrojne - Samodzielny Batalion im. Brygadiera Mączyńskiego - kompania "Leśna" im. "Szarego"
Szlak bojowy:
Lasy Chojnowskie
losy po Powstaniu:
W kwietniu 1945 r. został powołany do odbycia służby wojskowej. Trafił do Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego.
Losy po wojnie:
Po śmierci gen. Świerczewskiego został skierowany w rzeszowskie do walk z bandami UPA. Po dwu i półrocznej czynnej służbie wojskowej we wrześniu 1947 r. został przeniesiony do rezerwy. Założył rodzinę.
Odznaczenia i awanse:
Warszawski Krzyż Powstańczy, Odznaka Weterana Walk o Niepodległość, Krzyż Pamiątkowy "Czyn Frontowy I i II Armii WP 1943-1945" (dwukrotnie); Odznaka za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych”. W 2002 roku awansowany do stopnia podporucznika WP.
Miejsce pochówku:
Cmentarz w Skolimowie, kw. 592
Informacje dodatkowe:
Od 1942 r. do organizacji podziemnej, do Samodzielnego Batalionu Narodowych Sił Zbrojnych im. Mączyńskiego, który działał na terenie fabryki papieru w Mirkowie. Ze względu na dogodne warunki mieszkaniowe odbywały się u niego konspiracyjne zbiórki.
Razem z bratem Władysławem zorganizowali przechowalnię broni ukrytą w domu i na posesji, gdzie mieszkali. Przywożono ją furmankami,a potem stopniowo wynoszono w różne miejsca, również do Warszawy. Na posesji, gdzie mieszkał Jan Siekierzyński znajdowała się willa, którą opiekował się Jego ojciec podczas nieobecności właścicieli, ponieważ właściciele przebywali wówczas w gettcie. Willę upodobali sobie Niemcy i przyjeżdżali na sobotnio - niedzielny wypoczynek. W pozostałe dni tygodnia w budynku odbywały się zbiórki konspiracyjne. Pewnego razu było o krok od tragedii. Niemcy szukali młodych mężczyzn i robili rewizję po domach. Jan Siekierzyński razem z bratem zdążyli się ukryć. Broń była dobrze ukryta, ale niebezpieczeństwo było śmiertelne. Ich ojciec bardzo dobrze mówił po niemiecku i to uratowało życie im, rodzinie i całej organizacji. Po dłuższej rozmowie Niemcy odjechali nie czyniąc rewizji. Od tej pory podczas odbywających się zbiórek oraz transportu broni ojciec Jana Siekierzyńskiego stał na „czujce”.1 sierpień 1944 r. Jan Siekierzyński otrzymał rozkaz - jako posiadający broń – udania się na teren fabryki w Mirkowie w celu odnalezienia ukrytej broni i dostarczenia tym, którzy jej nie posiadali. Aby wykonać rozkaz oddział musiał rozbroić niemiecki posterunek. Atakując Niemców z zaskoczenia, zdobyli znaczną ilość broni, amunicji oraz jeńców do niewoli. W pewnym momencie Janowi Siekierzyńskiemu zaciął się rewolwer, gdy Niemiec mierzył do Niego z karabinu. Na ten moment wpadł kolega krzycząc „hande hoch” i w ten sposób uratował Mu życie.
Zdobyczną bronią powstańcy szturmują Niemców w Jeziornie Królewskiej, ale napotykają silny opór i ponoszą straty. Ginie ppor. „Szary”. Pod dowództwem ppor. „Greya” pododdział, w którym był Jan Siekierzyński odszedł do lasów Chojnowskich. Po drodze przy cmentarzu w Skolimowie stoczyli potyczkę z niemiecką obsługą reflektora.
W lasach Chojnowskich nastąpiło połączenie oddziałów w „Kompanię Leśną AK im. por. Szarego”.
Jan Siekierzyński brał udział w walce z Niemcami pod Piskórką, w Zimnych Dołach, w akcjach nękających wroga wypadami i patrolami bojowymi, w akcjach blokowania dróg i linii kolejowych. Przebywał w lesie do końca Powstania Warszawskiego.
Powstańcy leśni pomagali również ludności miejscowej a także uchodźcom z Warszawy. Pomoc ta była wzajemna. Przyszła żona Jana Siekierzyńskiego - Zofia nosiła zupy powstańcom do lasu, które gotowała ze swoją babcią.
W Chylicach był tajny punkt pomocy rannym powstańcom. Tam również zanosiła zupy w bańkach po mleku. W bańki te pakowano bandaże, które razem z babcią prały i suszyły do ponownego wykorzystania. Przeżycia wojenne były zawsze żywe w Jego pamięci przez całe życie. Był chorążym pocztu sztandarowego i reprezentował Związek Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych. Był również członkiem, razem z żoną Zofią, Ochotniczej Straży Pożarnej w Skolimowie. Brał czynny udział w uroczystościach państwowych i kombatanckich. Obowiązkowo, co roku był obecny 1-go sierpnia w Powsinie na Cmentarzu Powstańców, w każdą ostatnią niedzielę sierpnia w Chojnowie, aby upamiętnić w ramach uroczystości mszy polowej pamięć poległych i pomordowanych m.in. braci Czapskich, 1-go września na cmentarzu w Skolimowie, aby oddać hołd Żołnierzom poległym w kampanii wrześniowej 1939 r. oraz w Mirkowie, Piasecznie, Słomczynie.
