Data urodzenia:
1900-06-18
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców:
Józef - Klementyna z Rafkintów
Wykształcenie i praca zawodowa do 1939 r.:
Uczeń Państwowego Gimnazjum Praskiego im. Króla Władysława IV, gdzie w 1919 r. zdał maturę i w tym roku rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W 1920 r. zmobilizowany, służył w wojsku do marca 1921 r.
W latach 1922-1923 był demonstratorem i rysownikiem w Zakładzie Anatomii Prawidłowej UW kierowanym przez prof. Edwarda Lotha. W czasie studiów pracował także jako woluntariusz w Zakładzie Serologii i Mikrobiologii UW pod kierownictwem prof. Romana Nitscha oraz od 1924 r. w I Klinice Chorób Wewnętrznych UW u prof. Kazimierza Rzętkowskiego w Szpitalu Św. Ducha. 10.07.1926 r. ukończył Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego uzyskując tytuł doktora wszech nauk lekarskich. W czerwcu 1928 r. został starszym asystentem w II Klinice Chorób Wewnętrznych UW u prof. Witolda Orłowskiego; w 1935 r. uzyskał roczne stypendium Warszawskiego Towarzystwa Lekarskiego za pracę z zakresu biochemii i medycyny doświadczalnej. W 1938 r. został habilitowany na Uniwersytecie Warszawskim na podstawie pracy "Gospodarka wodna, chlorkowa i białkowa w przewlekłej niewydolności krążenia" i uzyskał tytuł docenta chorób wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego; w tym roku został starszym asystentem tej Kliniki; wygrał konkurs na ordynaturę miejską i został Ordynatorem oddziału Chorób Wewnętrznych w Szpitalu Wolskim. Przed objęciem tego stanowiska odbył podróż naukową do ośrodków leczenia gruźlicy w Europie.
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 r. został mobilizowany, w dniach 6-21.09.1939 był kierownikiem polowej pracowni bakteriologiczno-chemicznej w Pronem, po jej rozbiciu powrócił do Warszawy.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W czasie okupacji był ordynatorem Oddziału Chorób Wewnętrznych w Szpitalu Wolskim. Prowadził zajęcia na tajnym Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego i Tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich. Uczył diagnostyki, patologii, terapii szczegółowej chorób wewnętrznych studentów IV i V roku. Na Oddziale przez cały okres okupacji, wbrew zakazowi Niemców, odbywały się posiedzenia naukowe oraz odczyty dla lekarzy oraz zostały przygotowane prace przygotowane do druku, ogłoszone już po wyzwoleniu. Jesienią 1941 r. stwierdził zawał u marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego, który potajemnie powrócił do Warszawy; podpisał także zaświadczenie o jego zgonie.
Adres przed Powstaniem Warszawskim:
Warszawa ul. Żurawia
Oddział:
"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - przydział nieznany.
Dzielnica:
Śródmieście - Wola.
Losy po Powstaniu:
Po kapitulacji 4.10.1944 r. trafił do Szpitala Wolskiego skąd został ewakuowany do Pszczelina pod Brwinowem, gdzie pracował jako lekarz.
Losy po wojnie:
Po wyzwoleniu wrócił do Warszawy i rozpoczął prace w Szpitalu Wolskim, gdzie pracował do końca 1945 r. 1.01.1946 r . został powołany na zastępcę profesora i Kierownika II Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Poznańskiego. (6.11.1958 wykonano w Klinice pierwszą w Polsce hemodializę pozaustrojową za pomocą sztucznej nerki), 28.02.1946 został profesorem nadzwyczajnym w zakresie patologii i terapii szczegółowej chorób wewnętrznych. W latach 1947-1955 był Przewodniczącym Komisji Medycyny Doświadczalnej Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, w latach 1951-1957 był Dyrektorem Naukowym Instytutu Balneoklimatycznego, a w latach 1951-1959 był członkiem Rady Naukowej przy Ministerstwie Zdrowia. Od 1953 do 1955 był Rektorem Akademii Medycznej w Poznaniu. W latach 1955-1959 był przewodniczącym Komisji Izotopowej Rady Naukowej przy Ministerstwie Zdrowia. 26.02.1958 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Przez 8 lat był przewodniczącym Komitetu Nauk Klinicznych Niezabiegowych PAN. Opublikował 140 publikacji naukowych. Był członkiem honorowym i długoletnim prezesem Towarzystwa Internistów Polskich oraz wielu innych Towarzystw medycznych. 30.09.1970 r. przeszedł na emeryturę.
Odznaczenia:
Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia (1953), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1954), Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1957)
Miejsce śmierci:
Poznań, pochowany na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu.
Źródła:
J.Hasik, Prof. dr med. Jan Roguski, Polski Tygodnik Lekarski, rok XXVII, nr 10, 06.03.1972; E.J.Kucharz, Profesor Jan Roguski, Polskie Archiwum Medycyny Wewnętrznej, tom 92, 1994; K.Wysocki, Profesor dr med. Jan Roguski, Polskie Archiwum Medycyny Wewnętrznej, tom 48, 1972; Z.Woźniewski, Historia Szpitala Wolskiego w Warszawie 1877-1944, Warszawa 1991; Szpital Dobrej Woli, praca zbiorowa, Czytelnik, Warszawa 1990.
