Data urodzenia:
1904-01-18
Miejsce urodzenia:
Lublin
Imiona rodziców:
Aleksander - Aleksandra z Łapińskich
Służba wojskowa do 1939 r.:
W 1920 r. jako żołnierz (ochotnik) Legii Akademickiej brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej - dostał się do niewoli
Wykształcenie i praca do 1939 r.:
Po powrocie z niewoli ukończył Szkołę Ziemi Mazowieckiej w Warszawie (1922), po czym podjął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej równocześnie pracując zarobkowo. W 1932 r. uzyskał dyplom inżyniera elektryka. Od 1927 pracował jako kreślarz, a po ukończeniu studiów jako prokurent i kierownik działu ogólnego w warszawskim biurze zarządu Elektrowni Okręgu Warszawskiego (EOW) w Pruszkowie. Pod koniec 1938 r. na wniosek inż. Alfonsa Hoffmana, ówczesnego dyrektora Sląskich Zakładów Elektrycznych "Ślązel" w Katowicach został zaangażowany do "Ślązelu" na stanowisko kierownika działu planowania i prokurenta, gdzie m.in. uczestniczył w pracach nad projektem linii wysokiego napięcia 220 kV Śląsk - Warszawa. Od 1935 r. był członkiem Komisji Przyrządów Grzejnych, a w latach 1938-39 wiceprzewodniczącym zarządu Grupy Elektryfikacyjnej SEP (Stowarzyszenie Elektryków Polskich). W 1939 r. był współautorem projektu normy na naczynia elektryczne (PNE-75). W tym okresie został wiceprzewodniczącym Związku Polskich Inżynierów Elektryków.
Udział w wojnie obronnej 1939 r.:
We wrześniu powrócił ze Śląska do Warszawy i wziął udział w jej obronie jako oficer do zleceń specjalnych w grupie płk Jana Hyca pod dowództwem gen. Juliusza Rómmla. Zajmował się dostarczaniem amunicji dla walczących oddziałów Wojska Polskiego. Po kapitulacji Warszawy nie poszedł do niewoli.
Praca w latach okupacji:
Do roku 1941 był dyrektorem elektrowni w Jabłonnie pod Warszawą. W następnych latach zajmował się dorywczo produkcją grzejników elektrycznych i prowadzeniem przedsiębiorstwa transportowego. W tym czasie nawiązał kontakty z Armia Krajową użyczając samochodu na potrzeby działań konspiracyjnych.
Udział w konspiracji 1939-1944:
Od 1943 oficer Kedywu Komendy Głównej AK. Działał w szefostwie saperów jako organizator produkcji zapalarek i przewodów zapłonowych do min oraz dostawca chemikaliów potrzebnych do produkcji materiałów wybuchowych. Swoje wspomnienia z tego okresu pt. "Kedyw - znaczy walka" opublikował w piśmie "Horyzonty Techniki" 1958 - nr 1 i 2.
Oddział:
Armia Krajowa - I Obwód "Radwan" - 3. Rejon "Ratusz" - oficer techniczny, oficer do zleceń. Od 22 sierpnia 1944 - Podobwód Śródmieście-Południe "Sławbor" - odcinek taktyczny "Topór" - poczet dowódcy
Szlak bojowy:
Śródmieście Południe - Politechnika Warszawska
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - jeniec Stalagu X B Sandbostel, następnie w Oflagu X C Lübeck.
Losy powojenne:
Po powrocie do kraju przez krótki okres pracował w zarządzie Zakładów Elektrycznych Okręgu Warszawskiego. Od lipca 1946 do października 1949 r. był sekretarzem generalnym SEP. Działał w wielu komisjach SEP - m.in w Komisji Wydawniczej, Komisji Normalizacji Elektrotechnicznej i Komisji Energetycznych Instrukcji Eksploatacyjnych. Uczestniczył w pracach organizacyjnych NOT i współtworzył nowy statut SEP. W lipcu 1949 r. z ramienia NOT był przewodniczącym komisji organizacyjnej, przygotowującej utworzenie przedsiębiorstwa Państwowe Wydawnictwa Techniczne (PWT). W październiku tego roku został dyrektorem naczelnym PWT. Następnie pracował kolejno jako dyrektor departamentu w Centralnym Zarządzie Wydawnictw, Przemysłu Graficznego i Księgarstwa (1954-55), dyrektor państwowego wydawnictwa "Wiedza Powszechna" (1955-56), ponownie dyrektor PWT (1956-59), starszy redaktor do spraw programowych Państwowego Wydawnictwa Szkolnictwa Zawodowego (1956-59), starszy radca w Ośrodku Planowania i Koordynacji Badań Naukowych PAN (1960-64), kierownik Zakładu Informacji Centralnej w Centralnym Instytucie Informacji Naukowej, Technicznej i Ekonomicznej (1964-67), oraz do przejścia na emeryturę w końcu 1971 r. jako dyrektor i redaktor naczelny Wydawnictw Komunikacji i Łączności w Warszawie.
Miejsce (okoliczności) śmierci:
Warszawa
