Data urodzenia:
1907-06-24
Miejsce urodzenia:
Sandomierz
Wykształcenie do 1939 r. :
Maturę uzyskał w 1927. Po złożeniu konkursowego egzaminu został przyjęty 1 VIII 1927 do Szkoły Podchorążych Sanitarnych w Warszawie i jednocześnie na Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. Szkołę Podchorążych ukończył w kwietniu 1932, zaś dyplom lekarza medycyny uzyskał 30 VI 1933.
Przebieg służby wojskowej:
Staż lekarski odbył w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie (okres od sierpnia 1933 do kwietnia 1935). Następnie jako porucznik-lekarz odbywał specjalizację z zakresu chorób wewnętrznych kolejno w 4. Pułku Lotniczym w Toruniu i w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie oraz w Sanatorium Wojskowym w Otwocku. Od maja 1938 do wybuchu wojny był asystentem w stopniu kapitana Instytutu Badań Lekarskich Lotnictwa w Warszawie.
Kampania wrześniowa 1939 r.:
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. wraz z Instytutem został ewakuowany do Lwowa, następnie do Buczacza, gdzie krótko był ordynatorem Szpitala Wojennego nr 403. W październiku 1939 powrócił do Warszawy.
Praca w czasie okupacji :
Do końca lipca 1941 był ordynatorem oddziału gruźliczego w szpitalu dla polskich jeńców wojennych (Szpital Ujazdowski). Od 1 VIII 1941 pracował w Szpitalu Wolskim w Warszawie.
Udział w konspiracji 1939-1944:
Komenda Główna Armii Krajowej - Oddział III (Operacyjno-Szkoleniowy) - Wydział Lotnictwa „Bociany” - Baza Lotnicza „Łużyce”
W konspiracji od 1942 roku w szeregach Armii Krajowej. Zaprzysiężony pod pseudonimem „Lech”. Był lekarzem jednego z trzech rejonów Obwodu Warszawa Śródmieście, którego dowódcą był płk Pfeiffer (Radwan), a naczelnym lekarzem Obwodu kpt. Leon Kuliszewski ps. "Korwin". Zadaniem jego w tym okresie było tajne szkolenie personelu pomocniczego oraz organizowanie punktów sanitarnych. Od grudnia 1942 do 8 września 1944 Jan Madey był lekarzem kadry przyszłego pułku lotniczego i Instytutu Badań Lekarskich Lotnictwa, zgrupowania Ochota-Okęcie. Komendantem był mjr Franciszek Hynek „Łopian” (w 1944 r. aresztowany przez gestapo, więziony w obozie koncentracyjnym Gross-Rosen, a następnie Bergen-Belsen), zaś naczelnym lekarzem kpt. Roman Cioch ps. "Rafał".
Miejsce koncentracji na godzinę "W":
W dniu wybuchu Powstania Warszawskiego Jan Madey pozostał zgodnie z rozkazem w lokalu przy ulicy Siennej organizując tam punkt opatrunkowy dla ludności cywilnej oraz powstańców, będąc jednocześnie konsultantem Szpitala Powstańczego przy ulicy Pańskiej.
Oddział:
"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - Punkt Sanitarny ul. Sienna 26, następnie Punkt Sanitarny ul. Górskiego
Dzielnica:
Śródmieście Północ. Uzyskawszy 8 września 1944 r. pięciodniowy urlop zdrowotny, przedostał się do rodziny na Powiśle, skąd jednak nie zdołał już powrócić do swojej placówki z powodu całkowitego odcięcia od Śródmieścia. .
Losy po Powstaniu:
Warszawę opuścił z ludnością cywilną. 15 października został wywieziony razem z rodziną do Przyrowa koło Częstochowy. Był tam, jako lekarz, w dość ścisłych kontaktach z „grupami leśnymi” okręgu Radomsko, a w szczególności z oddziałami AK pod dowództwem Mieczysława Tarchalskiego ps. "Marcin". Równocześnie z ramienia Rady Głównej Opiekuńczej był lekarzem ludności wysiedlonej z Warszawy.
Losy po wojnie:
Po wyzwoleniu kierował przez krótki okres czasu Poradnią Przeciwgruźliczą w Sandomierzu, a w listopadzie 1945 r. podjął ponownie pracę w Szpitalu Wolskim przy ulicy Płockiej 26 w Warszawie (obecnie Instytut Gruźlicy i Chorób Płuc), gdzie pełnił różne funkcje i zajmował różne stanowiska aż do przejścia na emeryturę w 1973 r. Stopień doktora nauk medycznych uzyskał w czerwcu 1952 r., a docentem i samodzielnym pracownikiem naukowym został w lutym 1955 r.
Odznaczenia :
Odznaczony Medalem za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia (1952), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Złotym Krzyżem Zasługi (1958), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1971), Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju (1973), Medalem za Udział w Wojnie Obronnej 1939 (1982), pośmiertnie Warszawskim Krzyżem Powstańczym (1983).
Miejsce śmierci:
Warszawa
Źródła:
MPW-baza uczestników PW, TLW. Fot. Encyklopedia Medyków Powstania Warszawskiego, lekarzepowstania.pl
Publikacje:
Pamiętnik Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego – Powstanie Warszawskie i medycyna, wydanie II, Warszawa 2003 r., oprac. Anna Kłobukowska-Dyrlacz
