Pseudonim:
Jan”, „Władysław”, „Alfred”
Data urodzenia:
1904-11-23
Miejsce urodzenia:
Zambrów
Imiona rodziców:
Wacław - ...
Wykształcenie i działalność do 1939 r.:
W 1936 uzyskał dyplom Wyższej Szkoły Handlowej. Od 1 listopada 1936 do 30 listopada 1937 pracował jako lustrator w Związku Spółdzielni Spożywców "Społem", następnie aż do wybuchu wojny we wrześniu 1939 roku pracował w hurtowni galanterii.
Praca w okresie okupacji niemieckiej:
W czasie okupacji niemieckiej do 1943 roku pracował w Powszechnym Zakładzie Ubezpieczeń Wzajemnych.
Udział w konspiracji 1939 -1944:
W latach 1943-1944 był pracownikiem Delegatury Rządu na Kraj w Departamencie Informacji i Prasy
Oddział:
Delegatura Rządu na Kraj
Losy po Powstaniu:
Po upadku Powstania 7 października 1944 zbiegł z Ursusa i wyjechał do Krakowa, gdzie zatrzymał się u rodziców Franciszka Roskosza (Kazimierz Nowak, „Franek”) również pracującego w Departamencie Informacji i Prasy przy ul. Starowiślnej 54. Tam spotkał się z
Włodzimierzem Wnukiem ps. Wacek i razem wyjechali do Zakopanego. Na Podhalu pracownicy CIN (Centrali Informacji) wydali kilkanaście numerów tygodnika „Odnowa”. Była w to zaangażowana łączniczka Departamentu Felicja Cybichowska („Hanna”, „Haluta”).
Losy po wojnie:
Dziennikarz, ekonomista. Od 1945 do 1947 pracował w Wydziale Finansowo-Buch. Centrali B.O.T. Morskich Ministerstwa Przemysłu i Handlu. W okresie od 1948 roku do 21 lutego 1951 był kierownikiem Oddziału Usprawnień Organizacyjnych C.Z.P. Mineralnego w Warszawie. W dniu 21 lutego 1951 został aresztowany i skazany wyrokiem Sądu Wojewódzkiego m.st. Warszawy
z 20 marca 1951 na łączną karę 12 lat więzienia, z karami dodatkowymi utraty praw publicznych i obywatelskich praw honorowych oraz przepadek całego mienia. W rozprawie zastosowano Dekret
z 31 sierpnia 1944 o wymiarze kary dla faszystowsko-hitlerowskich zbrodniarzy winnych zabójstw i znęcania się nad ludnością cywilną i jeńcami oraz dla zdrajców Narodu Polskiego. W wyniku składanych apelacji, wyrokami Sądu Najwyższego 29 października 1951, S. Wojewódzkiego z 2 marca 1955 i postanowieniem Prokuratora m.st. Warszawy z 13 czerwca 1955 został zwolniony w dniu 24 października 1955 z więzienia, w którym spędził blisko 6 lat (68 m-cy). Wyrokami Sądu Najwyższego (18 kwietnia 1957, po rozpoznaniu rewizji nadzwyczajnej Prokuratora Generalnego) oraz Sądu Wojewódzkiego dla m.st. Warszawy z 20 maja 1957 i 4 września 1957 Jan Jałbrzykowski został uniewinniony.
Miejsce śmierci:
Warszawa
Miejsce pochówku:
Pochowany został na Cmentarzu Czerniakowskim parafii św. Bonifacego na Sadybie, ul. Powsińska 44/46
Literatura:
Waldemar Grabowski, Polskie Państwo Podziemne po upadku Powstania Warszawskiego, Podkowiański Magazyn Kulturalny nr 52 (2007)
