Data urodzenia:
1897-09-18
Miejsce urodzenia:
Zagórzany
Imiona rodziców:
Antoni - Petronela ze Stępniów.
Wykształcenie i praca do 1939 r.:
Maturę (z wyróżnieniem) zdał w 1917 r. i rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Po zaliczeniu pierwszego roku przerwał studia i jesienią 1918 r. wstąpił do organizowanej w Krakowie Legii Akademickiej. Ukończył szkołę podchorążych wojsk kolejowych; brał udział w wojnie z bolszewikami w 1920 r. Po zakończeniu działań wojennych i demobilizacji kontynuował studia na Politechnice Lwowskiej. Dyplom inżyniera mechanika otrzymał w 1923 r. Działalność konstruktorską rozpoczął w latach 1922-23: wspólnie z inż. K. Szymańskim skonstruował dwa żurawie przemysłowe dla odlewni w Mniszku. Pracując na Politechnice, uzyskał stypendium, które pozwoliło mu na zapoznanie się w latach 1925-26 z urządzeniami przeładunkowymi w portach morskich w Hawrze, Marsylii, Rotterdamie i Hamburgu. W roku akademickim 1926/7 był asystentem w katedrze dźwignic Politechniki Warszawskiej (PW). Po roku pracy został kierownikiem biura konstrukcyjnego urządzeń dźwigowych w Górnośląskim Towarzystwie Przemysłowym. Biuro kierowane przez Bracha konstruowało urządzenia dźwigowe dla wielu zakładów przemysłowych i portu w Gdyni, a także opracowywało konstrukcje dźwigów osobowych dla gmachów biurowych. W 1935 r. Brach został początkowo głównym mechanikiem, a następnie dyrektorem Zakładów Przetwórczych koncernu Wspólnota Interesów Górniczo–Hutniczych w Katowicach, grupujących 5 wielkich przedsiębiorstw. Zakłady produkowały m.in. urządzenia dźwigowe i transportowe dla portów w Gdyni i Gdańsku oraz Stoczni Gdyńskiej.
Udział w konspiracji 1939-1944:
Komenda Główna Armii Krajowej - Oddział VIII Szefostwo Biur Wojskowych "Teczka" ("Głóg", "Róża", "Zeszyt")
Oddział:
Komenda Główna Armii Krajowej
Losy po Powstaniu:
W pierwszych dniach powstania został aresztowany i w połowie sierpnia wywieziony do obozu koncentracyjnego Buchenwald, a następnie do Aussenkommando Zwieberge koło Halberstadt.
Losy po wojnie:
Do Warszawy powrócił zaraz po zakończeniu wojny i objął stanowisko dyrektora technicznego Centralnego Zarządu Przemysłu Metalowego; wniósł olbrzymi wkład w odbudowę polskiego przemysłu. Przesłuchiwany i nękany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, zrezygnował z zajmowanego stanowiska i został dyrektorem Głównego Instytutu Mechaniki w Warszawie. W 1952 r. – jako bezpartyjny – odwołany został z tego stanowiska i przeszedł do pracy na Politechnice Warszawskiej, gdzie od 1947 r. prowadził wykłady jako profesor kontraktowy.
Odznaczenia:
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, Order Budowniczego Polski Ludowej, Order Sztandaru Pracy I klasy, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Miejsce śmierci:
Warszawa
