Data urodzenia:
1883-11-07
Funkcja:
Lekarz chirurg, komendant szpitala PCK
Miejsce urodzenia:
Duszniki Poznańskie pow. Szamotuły.
Wykształcenie i działalność do 1939 r.:
Maturę zdał w Gimnazjum Humanistycznym w Poznaniu. Studiował medycynę w Niemczech. Dyplom lekarza uzyskał w 1910 r. Po rocznej, obowiązkowej służbie wojskowej w monachijskim pułku grenadierów i po praktyce w Offenbach, w 1913 zdał egzamin doktorski na uniwersytecie w Gissen. Odbył półroczną praktykę ortopedyczną u prof. Fritza Langego w Monachium. W tym samym roku powrócił do Poznania, gdzie pracę lekarza w Poznańskim Zakładzie Ortopedycznym im. B. S. Gąsiorowskiego (lata 1913-1922) jako współpracownik, prawa ręka i przyjaciel Ireneusza Wierzejewskiego.
I wojna światowa i Powstanie Wielkopolskie:
Po wybuchu I wojny światowej dostał wezwanie do pruskiego wojska. Służył najpierw jako lekarz pułkowy na froncie francusko-niemieckim, a po interwencji szefa kliniki w której pracował, dalszą służbę odbywał w poznańskim szpitalu wojskowym. W czasie Powstania Wielkopolskiego był komendantem szpitala polowego, w stopniu majora.
Dwudziestolecie międzywojenne:
W 1922 podjął samodzielną pracę na stanowisku kierownika oddziału ortopedycznego w Lecznicy Związkowej w Poznaniu; należał do grona ścisłych założycieli Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego (1928). W lipcu 1936 wygrał konkurs, ogłoszony przez Komisariat Rządu, na stanowisko ordynatora nowo utworzonego samodzielnego oddziału ortopedycznego w Szpitalu Sióstr Miłosierdzia w Gdyni i tu pracował aż do wojny. Bardzo zaangażowany w społeczną działalność na rzecz pozyskania uprawnień dla ludzi dotkniętych kalectwem. Znacząco wpłynął na rozwój ortopedii poznańskiej po śmierci prof. Wierzejewskiego.
Udział w kampanii wrześniowej 1939:
Zmobilizowany (w stopniu majora) pod koniec sierpnia 1939, przydzielony został początkowo do Szpitala Marynarki Wojennej na Oksywiu, a 1 września otrzymał rozkaz natychmiastowego udania się do Szpitala Sióstr Miłosierdzia z zadaniem wyewakuowania z jego nowego pawilonu chorych cywilnych i utworzenia filii szpitala oksywskiego, której został komendantem. Jego żona Elżbieta jako ochotniczka opiekowała się rannymi podczas walk na Oksywiu i Helu, a po aresztowaniu była więźniarką obozów Stutthof i Ravensbrück.
Okres okupacji niemieckiej - praca i udział w konspiracji:
Na początku okupacji dr Cetkowski pozostał w Gdyni i był prezesem założonego przez siebie oraz przyjaciół Komitetu Obywatelskiego. Była to jedyna polska organizacja istniejąca legalnie za zgodą władz niemieckich (komendanta Schutzpolizei płk. Hansa Kurta Bernharda Griepa – kolegi z czasów monachijskich studiów doktora Cetkowskiego) i działająca na terenie okupowanej Gdyni. Członkowie Komitetu Obywatelskiego pomagali miejscowej ludności, rodzinom wysiedlonym, jeńcom wojennym itp. Jednak już w 1940 został wraz z żoną aresztowany, a po czterech miesiącach zwolniony z nakazem natychmiastowego opuszczenia terenu III Rzeszy. Wyjechał do Warszawy, gdzie najpierw został lekarzem rejonowym. W 1942 r. objął kierownictwo Oddziału Ortopedycznego Szpitala PCK przy ul. Smolnej po tragicznej śmierci prof. Raszei. Należał też do sekcji sanitarnej Polskiej Marynarki Wojennej w Konspiracji, działającej pod kryptonimem „Alfa”.
Oddział:
"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - lekarz-chirurg i komendant szpitala PCK przy ul. Smolnej 6, a po jego ewakuacji przy ul. Pierackiego 3/5 (obecnie Foksal 3/5). Od 9 września pracował w Szpitalu Wolskim, do którego ewakuował rannych pacjentów.
Dzielnica:
Powiśle - Wola
Losy po Powstaniu:
Po upadku Powstania pracował w Szpitalu PCK w Krakowie.
Losy po wojnie:
W 1945 r. podjął ogromny wysiłek odtworzenia Oddziału Ortopedycznego w Gdyni. Już w lipcu 1946 r. zorganizował VII Zjazd PTOiTr. Był pionierem nowoczesnej traumatologii. Od 1951 był pierwszym kierownikiem, zreorganizowanego i przeniesionego do lokalu przy skwerze Kościuszki, Pogotowia Ratunkowego. Mimo postępującej choroby pracował aż do 1954 r. Zmarł 27 czerwca 1955 roku w Gdyni.
Informacje dodatkowe:
Jego ojciec był administratorem majątku ziemskiego. W czasie okupacji dr Cetkowski zakłada razem z doc. Raszeją oddział ortopedii w szpitalu PCK przy ul. Smolnej. 6.08.1944, po zajęciu szpitala przez SS, swoją postawą uratował rannych i personel. 23.08.1944 ewakuuje szpital do pałacyku na ul. Pierackiego. W dniach 5 i 6.09.1944 szpital zostaje zniszczony przez bombardowanie, wtedy to ewakuuje rannych do szpitala Wolskiego i częściowo do szpitala św. Stanisława
Publikacje:
Polskie Towarzystwo Ortopedyczne i Traumatologiczne: Almanach Ortopedów Polskich"; Halina Jędrzejewska: "Lekarze Powstania Warszawskiego 1VII – 2 X 1944" wyd. Towarzystwo Lekarskie Warszawskie (TLW)
Uwagi:
Niektóre publikacje jako rok urodzenia dr. Cetkowskiego podają 1891 r.
