Data urodzenia:
1921-01-10
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców:
Wacław - Ewelina Zofia
Wykształcenie:
W czasie okupacji studiowała architekturę na tajnym Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Jednocześnie pracowała jako kreślarz na Żoliborzu w Pracowni Architektoniczno-Urbanistycznej Społecznego Przedsiębiorstwa Budowlanego, gdzie miała okazję współpracować z czołówką polskich architektów, urbanistów, socjologów. Po wojnie, jeszcze jako studentka, została jedną z asystentek prof. Romualda Gutta – zarówno na Wydziale Architektury, jak i w jego biurze projektowym. Współuczestniczyła w projektach budowy budynku dla GUS, odbudowy Sal Redutowych Teatru Narodowego, czy przy projekcie teatru dla Wojska Polskiego. W 1948 r., po obronie dyplomu na Politechnice Warszawskiej pracowała w Biurze Odbudowy Stolicy, gdzie opracowała koncepcję zabudowy Żoliborza Zachodniego, czyli terenów odpowiadających dzisiejszym Sadom Żoliborskim i po części Zatrasiu.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji najprawdopodobniej od 1940 roku (według wniosku o odznaczenie Sr.KZ,1944).
Oddział:
Okręg Warszawski Armii Krajowej - VI Oddział BiP (Biuro Informacji i Propagandy) - WSSpoł. (Wojskowa Służba Społeczna). Ochotniczka, organizowała opiekę sanitarno-społeczną dla dzieci na Placu Kazimierza. Wnioskowana o odznaczenie Srebrnym Krzyżem Zasługi, w uzasadnieniu napisano: "pozyskała szczególne zaufanie ludności".
Dzielnica:
Śródmieście Północ
Losy po wojnie:
Była asystentem na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, później w swoim biurze projektowym. Uczestniczyła w odbudowie Teatru Narodowego w Warszawie. Od 1957 pracowała w Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Mocno związana z Żoliborzem, tu zrealizowała swój projekt: Sady Żoliborskie, uważany za jeden z najlepszych projektów tamtych lat. W 1964 r. Halina Skibniewska, dzięki stypendium z ONZ, wyjechała na trzy miesiące do Anglii i Szwajcarii, aby zapoznać się z tamtejszym budownictwem mieszkaniowym. Nawiązała współpracę z prof. Mariuszem Weissem, uznanym lekarzem ortopedą i twórcą Stołecznego Centrum Rehabilitacji w Konstancinie. Owocem tej współpracy były specjalnie dostosowane mieszkania dla osób niepełnosprawnych ruchowo. Pierwsze powstały na osiedlu Sadyba-Fosa. Na Sadybie, w latach siedemdziesiątych, wraz z Andrzejem Małkiem zaprojektowała szkołę środowiskową, która stałą się wzorem dla innych placówek. Szkoła ta otrzymała także tytuł „Mister Warszawy”. To był jej drugi „Mister”.W swoich projektach reprezentowała głównie modernizm i zawierała w nich wiele oryginalnych rozwiązań, jak m.in. wykorzystanie naturalnej zieleni (Sady Żoliborskie) czy fragmentów dekoracyjnych pochodzących z ruin historycznych obiektów (osiedle Szwoleżerów). Od 1975 do 1985 była profesorem Politechniki Warszawskiej. W latach 1965–1985 była posłanką na Sejm PRL IV, V, VI, VII i VIII kadencji, reprezentowała okręg wyborczy Warszawa-Praga lub Warszawa-Praga Południe. Zasiadała w komisjach Budownictwa i Gospodarki Komunalnej, Mandatowo-Regulaminowej oraz Kultury i Sztuki. Od 1971, jako pierwsza kobieta w historii polskiego Sejmu, pełniła funkcję wicemarszałka Sejmu. Pełniąc tę funkcję do 1985, była posłem najdłużej sprawującym ten urząd w historii Sejmu. Przez cały okres swej działalności politycznej pozostawała bezpartyjna - przez wszystkie kadencje. W VIII kadencji Sejmu, podczas stanu wojennego pomagała wyjść, bądź uzyskać przepustkę z internowania wielu pozbawionym wolności działaczom opozycji. Po 1989 r. wycofała się z działalności politycznej.
Odznaczenia:
Została odznaczona m. in. Srebrnym Krzyż Zasługi (1955), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyżem Kawalerskim oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1962 i 1969). W 2003 roku została uhonorowana Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą OOP. Otrzymała również najwyższe odznaczenie przyznawane przez Politechnikę Warszawską: Medal Politechniki Warszawskiej Alma Mater Bene Merentibus, za nacechowaną humanizmem twórczość architektoniczną i stałe oddanie potrzebującym pomocy (2000).
Nazwisko po mężu, losy rodziny:
Skibniewska - była żoną architekta Zygmunta Skibniewskiego. Zygmunt Skibniewski w czasie II wojny światowej był zaangażowany w działalność konspiracyjną Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej. W czasie okupacji opracowywał wraz z innymi warszawskimi architektami tajny plan odbudowy Warszawy. Zatrzymany latem 1944 roku, nie wziął udziału w Powstaniu Warszawskim, gdyż został wywieziony na przymusowe roboty do Arten w Saksonii, skąd udało mu się zbiec. W 1945 powrócił do Warszawy. Był jednym z najbardziej wpływowych pracowników Biura Odbudowy Stolicy (BOS), zastępcą kierownika Wydziału Urbanistyki i kierownikiem pracowni urbanistycznej Śródmieście. Pod jego kierownictwem powstały projekty planu ogólnego Warszawy. Następnie był dyrektorem Biura Urbanistycznego Warszawy, powstałego w 1949 z reorganizacji BOS. Dzięki jego osobistej interwencji lokalizacja Huty Warszawa została przesunięta 1,5 km dalej od miasta. W latach 1952–1956 był bezpartyjnym posłem do Sejmu. W okresie powojennym pracował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Od 1965 był profesorem nadzwyczajnym w Katedrze Podstaw Budowy Miast. Projektowanie urbanistyczne wykładał także w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i Szkole Głównej Planowania i Statystyki.
Miejsce śmierci:
Warszawa
Miejsce pochówku:
Cmentarz Powązkowski w Warszawie, kwatera 76, rząd 1, grób 21
Źródła:
Muzeum Powstania Warszawskiego, Teczki personalne uczestników Powstania Warszawskiego: Erentz Halina: kopia wniosku o odznaczenie Sr. Krzyżem Zasługi; Warszawska Spółdzielnia Mieszkaniowa, Tomasz Pawłowski: Nasze architektki: Halina Skibniewska, artykuł ukazał się w „Życiu WSM” (numer 1/423), Anna Cymer, Halina Skibniewska 10.01.1921—20.04.2011,dostęp: https://culture.pl/pl/tworca/halina-skibniewska, SARP: http://www.inmemoriam.architektsarp.pl, Baza Architektów: Halina Skibniewska.
