Data urodzenia:
1923-10-28
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców:
Wincenty - Stefania
Wykształcenie do 1944 r.:
W roku 1939 zdała tzw. "małą maturę". Kiedy w 1940 r. utworzono w Warszawie szkoły zawodowe, m . in . Państwową Szkołę Ceramiczno - Chemiczną II stopnia na ul. Hożej 88, zapisała się do niej . Jednocześnie uczęszczała na tajne komplety liceum humanistycznego im. Marii Konopnickiej, gdzie zdała w 1943 r. maturę. W szkole chemicznej na ul. Hożej pracowało w tym okresie wielu profesorów Politechniki Warszawskiej. Dyrektorem szkoły był inż. Jerzy Ciechanowski, a uczył m. in. prof. Józef Zawadzki, ojciec Tadeusza Zawadzkiego, legendarnego „Zośki” ( Zośka porobił im zdjęcia legitymacyjne). Po dwóch latach ukończyła naukę uzyskując tytuł technika – chemika . W tym czasie zaczęła powstawać w Warszawie Państwowa Wyższa Szkoła Techniczna ( PWST). Organizowano również komplety, na których wykładali profesorowie W. Pogorzelski, M. Wolfke, S. Kulczycki, prof. Zawadzki dr E. Otto. Komplety odbywały się w prywatnych mieszkaniach, m.in. u rodziców Haliny Bojarskiej na ul. Żurawiej . W chwili wybuchu Powstania była oficjalnie po 2 latach nauki w PWST.
Oddział:
Okręg Warszawski Armii Krajowej - Komenda Placu Warszawa-Południe.
Przebywała na terenie Politechniki Warszawskiej. Pracowała w laboratorium na potrzeby wojska. Był tam również jej późniejszy mąż - Włodzimierz Dahlig, z którym starała się zabezpieczyć majątek Politechniki. M. in . przeniesione zostały tomy Beilsteina do podziemi Politechniki, dzięki czemu ocalały. W dniach 19-20 sierpnia 1944 r. trwały silne natarcia niemieckie i walki o Gmachy Politechniki. Po upadku Politechniki Laboratorium przeniosło się na ul. Lwowską 7 i funkcjonowało tam jako Samodzielna Jednostka Chemiczna przy Komendzie Placu Warszawa - Śródmieście Południe. Personel wzrósł do 8 osób, za merytoryczną działalność produkcyjną odpowiadał W. Dahlig. Przez cały czas funkcjonowania laboratorium wykorzystywano wszystkie dostępne odczynniki i aparaturę znajdującą się na terenie Politechniki, szkoły chemicznej na ul. Hożej, w aptekach i prywatnych firmach. Upoważnienie do rekwizycji otrzymywano od Ekspozytury Komendy Placu. W początkowym okresie w laboratorium nitrowano naftalen i nitro naftalen do mieszanek wybuchowych, przygotowywano butelki zapalające i zapalniki do granatów, próbowano też otrzymać mieszanki do rakiet sygnalizacyjnych. Potem, w miarę pogarszania się sytuacji , robiono mydła dla szpitali (zwykłe i karbolowe), płyny gaszące i płyny dezynfekcyjne kombinowane z resztek chemikaliów. Laboratorium było czynne do upadku powstania.
Szlak bojowy:
Śródmieście Południe
Losy po Powstaniu:
Wyszła z Warszawy z ludnością cywilną.
Losy po wojnie:
Po wojnie w 1951 roku uzyskała na Politechnice Warszawskiej tytuł doktora nauk technicznych w roku 1964 tytuł profesora nadzwyczajnego , a w 1972 zwyczajnego.
Mieszkała w Warszawie przy ul. Nowowiejskiej 22. Była specjalistką w zakresie chemii leków, wykładowcą na Wydziale Farmacji Akademii Medycznej, kierownikiem Zakładu Nowych Antybiotyków w Instytucie Przemysłu Farmaceutycznego a potem kierownikiem Wydziału Badawczego Chemii Antybiotyków w Tarchomińskich Zakładach Farmaceutycznych "Polfa". W swym dorobku miała kilkadziesiąt patentów wykorzystanych przez przemysł farmaceutyczny, opublikowała też ponad 100 artykułów w czasopismach polskich i zagranicznych.
Zmarła 16.10.2005 r.
Nazwisko po wojnie:
Halina Natalia Bojarska-Dahlig - jej mąż Włodzimierz Dahlig (1916-1983) walczył w szeregach Armii Krajowej, brał udział w Powstaniu Warszawskim. Po wyzwoleniu Warszawy, 20 stycznia 1945 uczestniczył w wydobywaniu z kanałów i piwnic Politechniki Warszawskiej ukrytych pomocy naukowych i biblioteki Wydziału Chemicznego.
Odznaczenia:
Warszawski Krzyż Powstańczy, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złota Odznaka za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego
Miejsce śmierci:
Warszawa.
Miejsce pochówku:
Pochowana została na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (Stare Powązki) kw. 32-4-7.
Źródła:
MPW, "Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny A-G" tom I. ; relacja Haliny Bojarskiej – Dahlig w: "Politechnika Warszawska 1939 - 1945 wspomnienia pracowników i studentów"
