Data urodzenia:
1896-03-11
Imiona rodziców:
Gustaw - Otylia z Dąbrowskich
Służba wojskowa do 1939 r.:
W 1919 r. jako ochotnik zgłosił się do służby w Wojsku Polskim i przydzielony został do 30. pułku piechoty. Następnie przeniesiony na Śląsk Cieszyński. Brał udział w I Powstaniu Śląskim. 1 października 1919 r. mianowany podchorążym. W czerwcu 1920 r. przeniesiony do Kompanii Sztabowej Dowództwa Okręgu Korpusu Nr 1 w Warszawie na stanowisko dowódcy plutonu i instruktora. W maju 1921 r. mianowany podporucznikiem i przeniesiony do Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych na funkcję referenta personalnego i sekretarza Komisji Weryfikacyjnej Departamentu Sanitarnego. 3 maja 1922 r. zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1921 r. w korpusie oficerów administracji - dział sanitarny. W grudniu 1923 r. przeniesiony i mianowany dowódcą administracyjnego oddziału sanitarnego 1 Szpitala Okręgowego. W 1931 r. mianowany adiutantem i oficerem ewidencyjnym 1 Baonu Sanitarnego w Warszawie. W tym samym roku, po przeformowaniu 1 Batalionu Sanitarnego w Kadrę Zapasową 1 Szpitala Okręgowego objął w niej stanowisko dowódcy kompanii i oficera oświatowego. 1 października 1935 r. przeniesiony w stan spoczynku.
Udział w wojnie obronnej 1939:
20 sierpnia 1939 r. powołany do czynnej służby do Kadry Zapasowej 1 Szpitala Okręgowego na funkcję oficera mobilizacji. 9 września 1939 r. ewakuowany z Warszawy do Brześcia. Wziął czynny udział w obronie twierdzy brzeskiej jako dowódca kompanii. Po zajęciu twierdzy przez Niemców w dniu 17 września 1939 r. dostał się do niewoli. 22 września 1939 r. przekazany sowieckim władzom wojskowym. 30 września 1939 r. wraz z innymi oficerami twierdzy wywieziony do obozu jeńców w Starobielsku. 4 listopada 1939 r. podając się za cywila udało mu się wraz z innymi cywilami opuścić obóz. 20 listopada 1939 r. przekazany Niemcom. Dnia 28 listopada 1939 r. zwolniony jako cywil z obozu jeńców w Radomiu - powrócił do Warszawy.
Udział w konspiracji 1939-1944:
28 lutego 1940 r. nawiązał kontakt z Organizacją Orła Białego. Pełnił w niej funkcje dowódcy kompanii, a następnie dowódcy batalionu pod pseudonimem "Gustaw". W maju 1941 r. grupa podporządkowała się Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW) w Warszawie. W tym czasie por. Żebrowski otrzymał funkcję komendanta IV Dzielnicy Warszawskiej (Stare Miasto, Żoliborz, Powązki, Marymont i Bielany). Organizował działalność NOW na terenie dzielnicy i funkcję komendanta pełni przez rok pod pseudonimem "Czesław". W maju 1942 r. Okręg Warszawski NOW podporządkował się Armii Krajowej. Na polecenie władz NOW por. Żebrowski zdał dzielnicę AK, a sam wstąpił ochotniczo do wydzielonej organizacji dywersyjnej "Wachlarz". Po przejściu przeszkolenia mianowany zastępcą dowódcy I Odcinka "Podole" i wysłany w teren celem zorganizowania struktur. Po wykonaniu zadania powrócił do Warszawy. Na skutek tarć i nieporozumień w organizacji został zdekonspirowany i aresztowany przez Gestapo - udało mu się zbiec. W wyniku tej sytuacji zmuszony był opuścić szeregi "Wachlarza". Wstąpił do Konfederacji Narodu (KN) i przez 2 miesiące pełnił funkcję szefa Wydziału IV Sztabu grupy Mazowieckiej (warszawskiej). W grudniu 1942 r. grupa ta podporządkowała się Narodowym Siłom Zbrojnym (NSZ), w wyniku czego został mianowany komendantem 2 Dzielnicy Warszawskiej. Organizował dzielnicę i funkcję komendanta pełnił przez 10 miesięcy pod pseudonimem "Marek". W październiku 1943 r. wyznaczony został na zastępcę szefa Oddziału III Sztabu Okręgu Warszawskiego NSZ, pełnił funkcję referenta operacyjnego i komendanta Szkoły Podchorążych NSZ. W marcu 1944 r., po podporządkowaniu się NSZ dowódcy AK, został mianowany szefem Oddziału I Sztabu Okręgu Warszawskiego NSZ w ramach Armii Krajowej. 2 lipca 1944 r. awansowany do stopnia kapitana i odznaczony Krzyżem Walecznych
Pseudonimy:
"Czesław", "Marek", "Marek Bey", "Jasieńczyk"
Oddział:
Narodowe Siły Zbrojne (NSZ) - grupa "Topór". W dniu 20 sierpnia 1944 r. awansowany do stopnia majora i odznaczony po raz drugi Krzyżem Walecznych. Od 5 września 1944 po likwidacji Sztabu Okręgu Warszawskiego NSZ w ramach AK wyznaczony na zastępcę dowódcy grupy "Barry".
Szlak bojowy:
Śródmieście
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - jeniec Oflagu II C Woldenberg. 31 stycznia 1945 uwolniony przez wojska sowieckie – powraca do Warszawy.
Losy po wojnie:
W Warszawie nie zameldował się w WKU i nie ujawnił się. Pod nazwiskiem Katański Bolesław organizował grupę ok. 300 osób z byłych swych podwładnych i nawiązał łączność z komendantem Okręgu AK. Po utracie kontaktu i wpadkach oraz niemożności dalszego ukrywania się, zmuszony został wyznaczyć swego następcę. Postanowił przedostać się do Wojska Polskiego na Zachodzie. W drodze aresztowany przez UB. Po 2 tygodniach, za łapówkę zwolniony. Zatrudnił się jako urzędnik Państwowego Urzędu Repatriacyjnego i wyjechał na Pomorze, następnie przeniesiony został na Dolny Śląsk. W czasie rutynowego objazdu przekroczył granicę 10 października 1945 r. i przez Czechosłowację 9 listopada 1945 r. przybył do 112. Oficerskiego Ośrodka Wojskowego w Delmenhorst w Niemczech. Następnie udał się do Londynu i tam do roku 1966 pracował i mieszkał. W marcu 1966 powrócił do Warszawy. Po 21 latach miał możliwość spotkania z żoną i rodziną.
