Data urodzenia:
1904-10-30
Funkcja:
zastępca szefa II Oddziału KG AK
Stopień:
podpułkownik dyplomowany służby stałej piechoty
Miejsce urodzenia:
Stanisławów
Imiona rodziców:
Franciszek - Władysława z domu Tobiasiewicz
Wykształcenie:
Uczeń Szkoły Realnej w Żywcu, a następnie Gimnazjum w Bochni i Drohobyczu. Jednocześnie prowadził drużynę harcerską. W czerwcu 1922 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. Po maturze rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej, lecz przerwał je, poświęcając się zawodowej służbie wojskowej. Wstąpił do Oficerskiej Szkoły Piechoty w Warszawie, którą ukończył z pierwszą lokatą, otrzymując pamiątkową szablę od Prezydenta RP. W 1930 r. rozpoczął studia w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie, absolutorium uzyskał w 1935. Następnie studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie i École Supérieure de Guerre w Paryżu, po ukończeniu której otrzymał tytuł naukowy oficera dyplomowanego.
Służba wojskowa do 1939 r.:
W listopadzie 1918 r. jako ochotnik brał udział w rozbrajaniu żołnierzy austriackich w Żywcu. W 1920 r. wstąpił na ochotnika do odrodzonego Wojska Polskiego. Po ukończeniu Szkoły Oficerskiej Piechoty otrzymał przydział do 3. Pułku Strzelców Podhalańskich. W 1930 r. został dowódcą plutonu w Kompanii Zamkowej Prezydenta RP. Od sierpnia 1937 I oficer sztabu 14. Dywizji Piechoty w Poznaniu, następnie od listopada 1938 r. do sierpnia 1939 r. dowódca 1. kompanii I baonu w 42. pułku piechoty w Białymstoku.
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 r. zastępca oficera operacyjnego w sztabie Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Narew", a następnie oficer sztabu gen. Stefana Dąb-Biernackiego.
Udział w konspiracji 1939-1944:
Od lipca 1940 r. przebywał w Warszawie, gdzie zaangażował się w działalność konspiracyjną w szeregach Związku Walki Zbrojnej następnie w Armii Krajowej. Zajmował się ewidencjowaniem raportów i zestawianiem meldunków wywiadowczych w ramach Biura Studiów Wydziału II Komendy Okręgu Warszawa-Miasto. Od wiosny 1941 r. organizator i szef Biura Studiów oraz II zastępca szefa Oddziału II KG ZWZ-AK. Rozkazem KG ZWZ nr L. 21/BP z dnia 11.11.1941 r. mianowany majorem dyplomowanym służby stałej piechoty, a do stopnia podpułkownika rozkazem KG AK L. 113/BP 11.11.1943 r. Po aresztowaniu przez Gestapo ppłk Mariana Drobika "Dzięcioła" od grudnia 1943 był przez miesiąc p.o. szefa Oddziału II KG AK. Zdekonspirowany przez Gestapo od lutego 1944 r. przebywał na urlopie. Od czerwca 1944 r. zastępca płk "Makarego" (Kazimierz Iranek-Osmecki), szefa Oddziału II KG AK.
Oddział:
Komenda Główna Armii Krajowej - Oddział II (Informacyjno-Wywiadowczy) - zastępca szefa Oddziału.
Szlak bojowy:
Wola - Stare Miasto - kanały - Śródmieście Północ - Śródmieście Południe. 9.09.1944 r. ppłk dypl. Franciszek Herman "Bogusławski” i kpt. Alfred Korczyński "Sas”, jako wysłannicy Dowódcy AK, w Domu Akademickim przy pl. Narutowicza podejmują rozmowy z gen. Günterem Rohrem, występującym w imieniu gen. Ericha von dem Bacha. Strona polska porusza sprawę dalszej ewakuacji ludności cywilnej z Warszawy oraz ewakuacji ciężko rannych żołnierzy polskich. Jest też mowa o ewentualnym wydaniu pozostających w niewoli rannych żołnierzy niemieckich. Gen. Rohr proponuje rozpoczęcie rozmów w sprawie kapitulacji Powstania.
Od 28 września 1944 r., jako pełnomocnik dowódcy AK gen. "Bora" (Tadeusz Komorowski) brał udział razem z ppłk "Zyndramem" (Zygmunt Dobrowolski) w rozmowach kapitulacyjnych.
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - jeniec Oflagu II C Woldenberg.
Odznaczenia:
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, Order Krzyża Grunwaldu III klasy, Krzyż Niepodległości, Srebrny Krzyż Zasługi
Losy powojenne:
Po wyzwoleniu powrócił do kraju. W sierpniu 1945 wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego. Początkowo był zastępcą szefa Wydziału Operacyjnego Sztabu Generalnego WP, od maja 1946 r. zastępca szefa Wydziału Regulaminów w Oddziale Wyszkolenia. W 1946 r. awansowany do stopnia pułkownika dyplomowanego. Od sierpnia 1946 r. szef Wydziału Studiów Operacyjnych w Oddziale Operacyjnym, następnie od maja 1947 r. zastępca szefa Oddziału Operacyjnego Sztabu Generalnego, a od kwietnia 1948 r. szef sztabu dowódcy Wojsk Lądowych gen. Stanisława Popławskiego. 22 lipca 1948 r. mianowany generałem brygady. Od lutego 1949 r. szef Studiów Akademii Sztabu Generalnego.
Aresztowanie i proces:
W marcu 1949 r. został aresztowany przez Informację Wojskową. W czasie przesłuchań wielokrotnie bestialsko torturowany i zmuszany do składania fałszywych zeznań, którymi posłużono się do skonstruowania oskarżenia i aresztowania gen. Józefa Kuropieski. Wyrokiem Naczelnej Prokuratury Wojskowej w Warszawie z 13 sierpnia 1951, (sygn. akt Sn.6/51) skazany pod fałszywymi zarzutami w tzw. "procesie generałów" na dożywotnie więzienie.
Miejsce (okoliczności) śmierci:
Zmarł z wycieńczenia w więzieniu mokotowskim przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. W 1956 r. został zrehabilitowany, a w 1957 r. jego żona uzyskała zgodę i ekshumowała zwłoki męża "pochowanego na Cmentarzu I Komunalnym 22.12.1952 w kwaterze FII, rząd 11 grób 23" na Powązki Cywilne. Grób symboliczny generała znajduje się w "Kwaterze na Łączce".
