Była córką
Józefy Marii z Michałowskich, działaczki niepodległościowej z okresu I wojny światowej, członkini POW, odznaczonej orderem Virtuti Militari i KW, uczestniczki Powstania Warszawskiego. Ojciec kpt. Stanisław Lis-Błoński pochodził z Puchaczowa k. Łęcznej. Od 1913 r. student Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, W latach 1915 - 1919 służył w Legionach, a następnie w POW w Okręgu VIII Lubelskiem. Był m in. instruktorem POW w Radzyniu. W styczniu 1919 r. oddelegowany do Milicji Ludowej pełnił funkcję komendanta tej formacji w powiecie płockim. W lipcu 1919 r. powołany na front był do marca 1920 r. dowódcą „defensywy” w Mińsku Litewskim. Zajmował się oczyszczaniem z grup komunistycznych terenu Grupy Operacyjnej gen. Żeligowskiego. W tym czasie poznał w Mińsku swoją przyszłą żonę Józefę Michałowską. Następnie był m in. oficerem łącznikowym i kierownikiem Oddziału Informacji w Grupie Wojsk gen. Bułak-Bałachowicza. Jako oficer Oddziału II Dowództwa 4 Armii był
odznaczony w 1921 r. Krzyżem Walecznych po raz 1 (L.k. 2104), a w 1922 r. jako oficer POW Krzyżem Walecznych po raz 2, 3 i 4. Do 1925 r. służył w Oddziale II Sztabu Generalnego. W 1926 r. był dowódcą kompanii w 71 pp. Od 1927 do 1934 r. służył w 30 Pułku Strzelców Kaniowskich jako dowódca kompanii, a następnie batalionu w stopniu kapitana. W czerwcu 1934 r. przeszedł w stan spoczynku. W 1933 r. odznaczony Krzyżem Niepodległości. Podczas kampanii 1939 r. był komendantem miasta Lublina a pod koniec września dowodził w rejonie rodzinnego Puchaczowa, Cycowa, Chełma i Zamościa liczącym ok. 500 żołnierzy batalionem ochotniczym „Stanisław” (w składzie Grupy Operacyjnej płk. Leona Koca). Batalion ten w nocy z 30 września na 1 października 1939 r. przebijał się pod Zamościem przez pierścień wojsk sowieckich. Kpt. Lis-Błoński poległ, zmarł z ran lub został zamordowany w rejonie Szczebrzeszyna. Pochowany w Szczebrzeszynie jako oficer 36 pp. Po wojnie jego prochy zostały przeniesione z cmentarza w Szczebrzeszynie na Cmentarz Wojskowy na Powązkach.
