Danuta Fołtyn

"Tekla "

pielęgniarka zakonna

Radom

Wojciech Fołtyn - Janina z domu Surma

Pielęgniarka zakonna. Od 20.06.1940 roku pracowała w Szpitalu Przemienienia Pańskiego na Pradze

VI Obwód (Praga) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 3. Rejon – sanitariat – Szpital Przemienienia Pańskiego, siedziby: ul. Sierakowskiego, ul. Wileńska, ul. Szeroka 14 (dzisiejsza ul. Kłopotowskiego), ul. Boremlowska 6/12

Praga (VIII – IX 1944) - sanitariuszka w Szpitalu Przemienienia Pańskiego na Pradze, który miał stanowić zaplecze sanitarne 3. Rejonu. Po upadku Powstania w dzielnicy personel szpitalny wraz z dyrektorem Szpitala Przemienienia - dr. Zdzisławem Ambrożym Michalskim ps. "Znachor" pozostają na Pradze. Szpital znajduje się na terenie działania licznych jednostek niemieckich stanowiących zaplecze frontu wschodniego, ostrzeliwany jest zarówno przez artylerię sowiecką, a po wycofaniu się z Pragi oddziałów niemieckich, ostrzeliwany również przez Niemców. Przesuwająca się linia frontu wymusza kolejną ewakuację - tym razem do gmachu Szkoły Powszechnej przy przy ul. Boremlowskiej na Grochowie. Do około 12-14 września 1944 tj. i zajęcia Pragi przez Armię Czerwoną na terenie szpitala ukrywani są zdrowi oraz leczeni ranni Powstańcy.

Ciężko ranna - postrzał kręgosłupa. Według powojennego zaświadczenia wystawionego przez Dyrektora Szpitala (Szpital Przemienienia Pańskiego – Zarząd Miejski w Warszawie – Wydział Szpitalnictwa) s. Tekla została ranna 3.08.1944 podczas pełnienia obowiązków służbowych, przenosząc rannego do gmachu szpitala. Ranna została przetransportowana na noszach do szpitala przy ul. Szerokiej, gdzie była operowana. Do końca życia nie odzyskała już zdrowia.* Według relacji pielęgniarki Elżbiety Krupowej s. Danuta Fołtyn została ranna w kręgosłup podczas czwartej wyprawy personelu sanitarnego szpitala w rejon Sierakowskiego, gdzie znajdowała się potrzebująca pomocy ludność cywilna • Nieco inne okoliczności tego wydarzenia przytacza W. Massalski, który w swoich wspomnieniach o s. Wandzie Żurawskiej pisze: Barierę [ogrodzenia szpitala – przyp. Red.] mogli przekraczać tylko lekarze ze specjalną przepustką. [Niemcy] pozwolili personelowi zaopatrzyć się w wodę z rzeźni. Siostra Starsza [W. Żurawska] i wszystkie zakonnice oraz znaczna część personelu cywilnego wyszła na ulicę z wiadrami. Nosiliśmy wodę i żywność. Nagle z pustego gmachu szpitala przy ul. Weteranów jeden z żołnierzy niemieckich otworzył ogień z pistoletu maszynowego. Powstał popłoch, ludzie uciekali szukając osłony. Po chwili strzały ucichły. Na jezdni została jedna z sióstr z postrzałem kręgosłupa […]a przy niej Siostra Starsza, z całym spokojem zajmowała się ranną. Przykład podziałał, natychmiast znaleźli się noszowi, przeniesiono ranną do szpitala.” [źródło: W. Massalski, Siostra Wanda Żurawska i zespół sióstr szarytek w szpitalu im. Przemienienia Pańskiego w czasie Powstania warszawskiego i walk na linii Wisły 1 VIII 1944 – 17 I 1945 – maszynopis w posiadaniu ZG Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego, cytat za B. Urbanek – Pielęgniarki i sanitariuszki… s. 329]

Zmarła 7stycznia 1947 na skutek ran odniesionych w trakcie Powstania Warszawskiego.

Cmentarz Powązkowski w Warszawie (Stare Powązki), kwatera Sióstr Miłosierdzia, 299-3-23

Muzeum Powstania Warszawskiego, MPW-zbiory, P/9273/19, Bożena Urbanek, Pielęgniarki i sanitariuszki w Powstaniu Warszawskim w 1944 r. PWN, 1988, tamże: relacja pielęgniarki Elżbiety Krupowej, archiwum rodzinne p. Andrzeja Fołtyna. Fot.portretowa "z warkoczami" - udostępnił p. Andrzej Ryszard Fołtyn, zbiory rodzinne, IX 2020.