Data urodzenia:
1899-05-11
Stopień:
starszy sierżant
Numer legitymacji AK:
17079
Miejsce urodzenia:
Cepno, powiat Chełmno
Imiona rodziców:
Lambertyn - Maria Julia z domu Gęsicka
Wykształcenie i praca do 1939 r.:
W latach 1906-1914 uczył się w szkole ludowej w miejscowości Chełmonie powiat Wąbrzeźno, następnie w miejscowości Drzycim, powiat Świecie. W okresie 1914-1917 pracował i uczył się zawodu modelarza-formiarza metalowego w Odlewni Żelaza w Mniszku, powiat Grudziądz. W tym samym czasie uczęszczał do Szkoły Budowy Maszyn w Grudziądzu.
Przebieg służby wojskowej do 1939 r.:
W 1917 został powołany do służby w armii niemieckiej. W sierpniu 1917 zdezerterował z armii niemieckiej i udał się do Poznania, gdzie zapisał się do organizacji polskiej - Ruchu Niepodległościowego. W lipcu 1918 został delegatem Rady Robotniczej Wojskowej w Grudziądzu i Świdnicy. Był członkiem ruchu oporu Frontu Pomorskiego w Toruniu. Od 27 grudnia 1918 brał czynny udział w Powstaniu Wielkopolskim. Walczył w bitwach i potyczkach w Poznaniu, Gnieźnie, Nakle, Inowrocławiu i Gniewkowie - w składzie zgrupowania wojskowego "Czarnego", następnie w Toruńskim Pułku Strzelców. Zweryfikowany został jako powstaniec i ujęty w ewidencji Biura Historycznego Dowództwa Okręgu Korpusu VII w Poznaniu pod nr 3910. Za udział w Powstaniu został odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych oraz Medalem Niepodległości. Od lutego 1919 roku do marca 1921 roku służył w szeregach pułku piechoty w Gnieźnie. W 1937 został ponownie powołany do służby wojskowej w 64. pułku piechoty w Grudziądzu.
Służba w Straży Celnej i Granicznej:
Od 1921 funkcjonariusz Straży Celnej. W marcu 1922 został skierowany do Szkoły Straży Celnej w Wieluniu. Od maja 1922 do września 1927 roku pełnił służbę jako strażnik celny, a następnie jako kierownik placówki Straży Celnej w miejscowości Nogat, powiat Grudziądz. W lutym 1925 wstąpił w związek małżeński - z żoną Walerią Marią miał dwoje dzieci.
Po przeformowaniu struktur ochrony granic został kierownikiem placówki Straży Granicznej w latach 1927-1928 w miejscowości Rybno, powiat Działdowo, w latach 1928-1932 pracował jako kierowca samochodowy w miejscowości Chorzele, powiat Przasnysz, a w latach 1932-1933 jako starszy strażnik graniczny w miejscowości Młynek, powiat Augustów. W kwietniu 1933 roku wskutek obrażeń odniesionych w wypadku motocyklowym w czasie wykonywania obowiązków służbowych został przeniesiony w stan spoczynku i przeszedł na rentę. Potem pracował dorywczo w hurtowni węgla w Grudziądzu, dorabiając do niewielkiego świadczenia powypadkowego.
Udział w wojnie obronnej 1939 r.:
We wrześniu 1939 r. uczestniczył w obronie Grudziądza, następnie w obronie Warszawy. Szlak bojowy zakończył w Brześciu nad Bugiem.
Udział w konspiracji 1939-1944:
Po zakończeniu działań wojennych, jako członek Związku Zachodniego, poszukiwany przez Gestapo, nie wrócił do Grudziądza, ukrywając się w Warszawie. W 1943 roku wyjechał ze stolicy i wstąpił do oddziału Armii Ludowej dowodzonego przez "Jura". W 1944 powrócił do Warszawy i wstąpił do Armii Krajowej.
Oddział:
Armia Krajowa - I Obwód "Radwan" (Śródmieście) - zgrupowanie "Chrobry II" - kompania rezerwowa
Szlak bojowy:
Śródmieście Północ
Awanse:
Z dniem 30 września 1944 rozkazem nr 55 Komendy Okręgu AK Warszawa został awansowany do stopnia starszego sierżanta.
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - jeniec Stalagu 318 (344) Lamsdorf, następnie w Stalagu VII A Moosburg.
Losy po wojnie:
Po wyzwoleniu obozu w marcu 1945 z grupy byłych polskich jeńców wojennych w miejscowości Eichstett w Bawarii zorganizował oddział żołnierzy polskich. Oddział ten brał udział w likwidacji bawarskich zgrupowań Wehrwolfu.
W 1946 roku oddział ten został przeniesiony do miejscowości Hanover-Stocken, gdzie został przeformowany, a starszy sierżant Bolesław Kowalski został dowódcą III kompanii w Oddziale Wojskowym Coy Camp nr 145. 13 października 1946 roku powrócił do Polski. Udał się do Łodzi, następnie zamieszkał w Bydgoszczy, gdzie podjął pracę w Centrali Skór Surowych. W 1950 roku został służbowo przeniesiony do placówki w Koszalinie. Ponownie wstąpił w związek małżeński z Kazimierą, z którą miał syna Waldemara, urodzonego w 1952 roku. Do przejścia na emeryturę w 1964 roku pracował w Koszalińskim Przedsiębiorstwie Obrotu Surowcami Włókienniczymi i Skórzanymi, ostatnio na stanowisku kierownika działu technicznego. W październiku 1957 - w okresie odwilży - został przyjęty do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Był aktywnym działaczem oraz wiceprezesem Koła nr 9 ZBoWiD w Koszalinie. Będąc w stanie spoczynku - został awansowany do stopnia podporucznika.
Odznaczenia:
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Niepodległości, Krzyż Walecznych, Wielkopolski Krzyż Powstańczy, Krzyż Partyzancki, Medal Niepodległości, Medal Zwycięstwa i Wolności 1945, Odznaka Grunwaldzka, Odznaka Frontu Pomorskiego, Odznaka Przodownika Pracy II klasy
Miejsce śmierci:
Koszalin, pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Koszalinie (kwatera R-17, rząd 14, grób 25; spoczywa tam wraz z żoną i synem)
