Data urodzenia:
1897-07-12
Funkcja:
szef Wydziału KG AK
Używane pseudonimy:
"Bocian", "Dyrektor", "Gozdawa", "Doktor", "Grabiec", "Parasol"
Miejsce urodzenia:
Marklowice Dolne
Imiona rodziców:
Bernard - Józefa z domu Kijonka
Wykształcenie (w tym wojskowe):
Uczęszczał do szkoły powszechnej w Marklowicach Dolnych, a od 1912 r. do seminarium nauczycielskiego w Bobrku. W lipcu 1916 r. zdał egzamin dojrzałości. W 1917 r. ukończył austriacką Szkołę Oficerów Rezerwy Piechoty w stopniu podporucznika. W 1921 r. ukończył Oficerską Szkołę Obserwatorów Lotniczych w Toruniu, a następnie Niższą Szkołę Pilotów w Bydgoszczy.
Przebieg służby wojskowej do 1939 r.:
Od jesieni 1916 r. brał udział w I wojnie światowej w szeregach armii austriackiej, walcząc m.in. na froncie rosyjskim i bałkańskim. W listopadzie 1918 r. wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Dowodził polskimi wojskami podczas walk z Czechami o Śląsk Cieszyński; był trzykrotnie ranny. W 1920 r. na własną prośbę został przeniesiony do lotnictwa. Po ukończeniu Niższej Szkoły Pilotów w Bydgoszczy został pilotem 6. Eskadry w Krakowie. Od 1924 r. dowodził eskadrami w Szkole Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie i 3 Pułku Lotniczym w Poznaniu. Od marca 1933 r. do listopada 1934 r. dowodził 35 Eskadrą Liniową, a od listopada 1934 r. do grudnia 1936 r. stał na czele 33. Eskadry Towarzyszącej. W latach 1927-1939 służył w Wyższej Szkole Lotniczej w Dęblinie jako wykładowca. Krótko przed wybuchem II wojny światowej przeszedł do Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Warszawie.
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 r. był szefem sztabu Dowództwa Lotnictwa Armii "Modlin" gen. Emila Krukowicza-Przedrzymirskiego. Pod koniec września 1939 r. doznał złamania nogi w wyniku wypadku lotniczego. Wzięty do niewoli niemieckiej.
Udział w konspiracji 1939-1944:
Na przełomie 1939/1940 r. zaangażował się w działalność konspiracyjną w Związku Walki Zbrojnej (ZWZ). Na początku 1940 r. zorganizował i stanął na czele Szefostwa Lotnictwa (kryptonim: "Bociany", później "Parasol"), działającego w ramach Oddziału V Łączności, a następnie Oddziału III Operacyjno-szkoleniowego Komendy Głównej ZWZ-AK. W latach 1940-1944 zorganizował przyjęcie 483 zrzutów na terenie okupowanej Polski. W kwietniu 1943 r. otrzymał nominację na stopień pułkownika.
Oddział:
Komenda Główna Armii Krajowej - Oddział III (Operacyjno-Szkoleniowy) - Wydział Lotnictwa "Parasol" - szef Wydziału
Szlak bojowy:
Wola - Stare Miasto - kanały - Śródmieście
Odniesione rany:
Ranny (brak dokładnych danych)
Odznaczenia:
Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, Order Krzyża Grunwaldu III klasy, Krzyż Walecznych - dwukrotnie, Krzyż Partyzancki, Złoty Krzyż Zasługi, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Armii Krajowej (pośmiertnie)
Losy po Powstaniu:
Po kapitulacji Powstania Warszawskiego jeniec niemieckich obozów: Oflag 344 Lamsdorf, następnie Oflagu II C Woldenberg w którym doczekał wyzwolenia.
Losy po wojnie:
Po wyzwoleniu obozu w 1945 r. powrócił do Polski i wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego. Najpierw został dublerem sowieckiego komendanta Wojskowej Szkoły Pilotów w Dęblinie, a następnie dublerem komendanta Wojskowej Szkoły Technicznej w Boernerowie. Pod koniec 1946 r. objął funkcję komendanta tej uczelni. Miał być awansowany do stopnia generała brygady, ale ze względu na kłopoty zdrowotne w grudniu 1949 r. został przeniesiony do rezerwy i jednocześnie odszedł na emeryturę.
Aresztowanie - proces - śmierć:
21 października 1950 r. został aresztowany w szpitalu oraz oskarżony o szpiegostwo i spiskowanie przeciwko PRL. Podczas brutalnego przesłuchania był poddany torturom, pod ich wpływem przyznał się do rzekomej winy. W więzieniu próbował popełnić samobójstwo, nie mogąc pogodzić się z narzuconą mu rolą. 13 maja 1952 r., w procesie tzw. "grupy kierowniczej konspiracji Wojsk Lotniczych" został skazany wraz z płk. Augustem Menczakiem, płk. Józefem Jungravem, płk. Władysławem Minakowskim, płk. Szczepanem Ściborem i płk. Stanisławem Michowskim przez Najwyższy Sąd Wojskowy pod przewodnictwem płk. Piotra Parzenieckiego, (nr. sprawy Zg.R.7/52), na podstawie art. 86 §1,2 KKWP na karę śmierci - pomimo, że prokurator żądał długoletniego więzienia. Była to jedna z "odpryskowych" spraw od głównego procesu gen. Stanisława Tatara. 7 sierpnia 1952 r. został stracony w więzieniu mokotowskim. 27 kwietnia 1956 r. dokonano jego rehabilitacji. Raport "Komisji Mazura" wymienia Bernarda Adameckiego z nazwiska jako bezzasadnie skazanego na śmierć.
Miejsce pochówku :
Symboliczny grób Bernarda Antoniego Adameckiego znajduje się w Kwaterze na Łączce na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Na skrzyżowaniu ulic Radiowej i gen. S. Kaliskiego w Warszawie postawiona została tablica pamiątkowa upamiętniająca płk. Bernarda Antoniego Adameckiego.
Źródła:
MPW-baza uczestników PW, MPW-zbiory: fotografia portretowa sygn. MPW-IK/4337
Publikacje :
Kunert A. K., Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 1, Warszawa 1987, s. 25-26; Marek Ney-Krwawicz: Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990
