Data urodzenia:
1924-06-02
Stopień:
plutonowy z cenzusem
Miejsce urodzenia:
Kozienice
Imiona rodziców:
Zygmunt - Matylda z domu Sadowska
Wykształcenie do 1944 r.:
W latach 1930-1936 uczęszczał do Publicznej Szkoły Powszechnej nr 14 w Warszawie, w której ukończył 6 klas. Następnie zdał egzamin do Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Joachima Lelewela przy ulicy Złotej. Do 1939 r. ukończył 3 klasy tego Gimnazjum. Po zakończeniu działań wojennych, jesienią 1939 r. kontynuował naukę i w roku 1941 otrzymał "małą maturę". Do września 1942 r. odbywał praktykę zawodową w Państwowych Zakładach Tele i Radiotechnicznych w Warszawie - w dziale łączeń automatycznych. We wrześniu 1942 r. zdał egzamin do Państwowej Szkoły Elektrycznej II Stopnia na wydziale telekomunikacyjnym. Szkołę tę ukończył w lipcu 1944 r. i zdał egzamin końcowy otrzymując tytuł teletechnika.
Adres przed Powstaniem Warszawskim:
Warszawa ul. Wilcza 69
Oddział:
Okręg Warszawski Armii Krajowej - I Obwód "Radwan” (Śródmieście) - Podobwód "Sławbor" - odcinek "Ratusz" - 3. batalion pancerny "Golski" - 2. kompania - pluton 155, następnie w kompanii warsztatowej.
Szlak bojowy:
Śródmieście Południe - rejon Politechniki Warszawskiej, ul. Wilcza, ul. Koszykowa.
Losy po Powstaniu:
Po kapitulacji Warszawskiego Korpusu Armii Krajowej wyszedł z oddziałem do niewoli niemieckiej; wywieziony do Stalagu X B w Sandbostel. Od października do ok. 15 grudnia 1944 r. pracował w obozie jenieckim oraz poza nim, m.in. przy załadunku i wyładunku wagonów towarowych, przy porządkowaniu dróg obozowych, oczyszczaniu szamb obozowych. Po 15 grudnia 1944 r. został przewieziony do obozu w Grosbostel (odgruzowywanie Hamburga), a następnie wysłany do obozu w Hamburgu Longemorgen (Arbeitskommando 1304 Hamburg) - praca przy odgruzowywaniu miasta, wywózka śmieci, prace grabarskie na cmentarzu w Hamburgu. Następnie pracował w stoczni "Howaldtswerke" produkującej łodzie podwodne. Obóz, w którym przebywał został zbombardowany przez lotnictwo alianckie, w skutek czego został bardzo ciężko ranny w głowę i nogę. Leżąc na stosie zmarłych, poruszył się - dał oznakę życia i 21 marca 1945 r. został przewieziony do szpitala cywilnego w Hamburgu, gdzie odmówiono mu leczenia i przewieziono go do szpitala dla jeńców, w którym przebywał w strasznych warunkach - bez opieki lekarskiej - aż do czasu wyzwolenia przez aliantów - ok. 15-20 maja 1945 r. Byli współwięźniowie, którzy byli po wojnie w miejscu obozu twierdzą, że na płycie upamiętniającej poległych w tym bombardowaniu widnieje jego nazwisko.
Losy po wojnie:
W lipcu 1945 r. opuścił szpital. Do kraju powrócił po okresie długiej rekonwalescencji - w lutym 1946 r. Od marca 1946 r. zaczął pracować w Urzędzie Telekomunikacyjnym w Warszawie, w charakterze technika. W lipcu 1946 r. zdał egzamin na Politechnikę Warszawską, lecz ze względu na niemożliwość pogodzenia pracy zarobkowej ze studiami, był zmuszony na pewien czas zrezygnować z nauki. W czerwcu 1948 r. zawarł związek małżeński. W celu ukończenia studiów, w 1950 r. zapisał się na dwuletni kurs inżynierski zorganizowany przy Ministerstwie Łączności, który ukończył z wyróżnieniem. W czerwcu 1952 r. przystąpił do egzaminu przed Państwową Komisją Weryfikacyjno-Egzaminacyjną przy Politechnice Warszawskiej. Egzamin zdał i uzyskał stopień inżyniera łączności w zakresie techniki łączenia. W Urzędzie Telekomunikacji pracował do lutego 1950 r., po czym został przeniesiony służbowo do Przedsiębiorstwa Robót Telekomunikacyjnych Ekspertyzy Warszawskiej na stanowisko kierownika budowy central telefonicznych, a następnie obiektów telekomunikacyjnych. W 1955 r. powierzona została mu budowa kompleksu urządzeń sygnalizacji alarmowo-pożarowej dla m.st. Warszawy. Była to pierwsza w Polsce tego typu inwestycja obejmująca szereg specjalności jak np. montaż central pożarniczych, budowa sieci kablowej i napowietrznej instalacji ostrzegawczej. Od marca 1959 r. był zatrudniony na stanowiskach kierowniczych w Stołecznej Komendzie Straży Pożarnej. Początkowo na stanowisku kierownika Stacji Obsługi Łączności, kierownika Służby Zaplecza Technicznego, a następnie Inspektora Wojewódzkiego. Jako kierownik Stacji Obsługi Łączności wniósł duży wkład pracy w organizację sieci łączności przewodowej i radiowej, alarmowej oraz dyspozycyjnej dla potrzeb jednostek operacyjnych Państwowej Straży Pożarnej. Był współautorem i wykonawcą publicznej sygnalizacji alarmowo-pożarniczej na terenie stolicy oraz doradcą technicznym z ramienia Stołecznej Komendy Straży Pożarnej do współpracy z Biurami Projektowymi odnośnie rozwiązań elektrycznych, łącznościowych i sygnalizacyjnych. Ze względu na stan zdrowia z dniem 30 listopada 1980 r. przeszedł na emeryturę. W 2001 r. wyróżniony Patentem Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny (nr 27958).
Odznaczenia:
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (9.01.1980), Srebrny Krzyż Zasługi (22.05.1968), Warszawski Krzyż Powstańczy (15.12.1982), Krzyż Partyzancki (29.09.1982), Złoty Medal Zasługi dla Pożarnictwa (24.04.1969)
Miejsce (okoliczności) śmierci:
Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie w Warszawie. Pochowany 21.09.2006 r. w grobie rodzinnym na Starych Powązkach, kwatera 306
