Wykształcenie do 1944 r.:
W 1941 r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Tajnego Uniwersytetu Warszawskiego.
Losy po wojnie:
Od 1963 r., piastował funkcję eksperta do spraw rehabilitacji Światowej Organizacji Zdrowia (WHO). W latach 2003-2007 był członkiem Komitetu Rehabilitacji, Kultury Fizycznej i Integracji Społecznej PAN. Pionier w dziedzinie patobiomechaniki oraz w zakresie leczenia polio. Uczeń znanej lwowskiej szkoły powszechnej i gimnazjum Mieczysława Kistryna. Absolwent Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego z 1949 r., w 1950 r., uzyskał stopień doktora medycyny, w 1970 r., stopień doktora habilitowanego, a w 1980 r., tytuł profesora zwyczajnego. Był uczniem światowej sławy ortopedy Wiktora Degi. Od 1984 r., był nauczycielem akademickim na AWF w Warszawie, pełniąc jednocześnie do 1987 r., funkcję pierwszego dziekana Wydziału Rehabilitacji tejże Uczelni. W 1953 r., założył Ośrodek Rehabilitacji w Połczynie Zdrój, a w kolejnym roku sanatorium Ortopedyczno-Rehabilitacyjnego w Zagórzu koło Warszawy. W 1962 r., doprowadził do powstania Zakładu Rehabilitacji w Instytucie Reumatologii w Warszawie, którego był kierownikiem do 1984 r. W ramach pracy w WHO kierował między innymi międzynarodową ekipą w Algierii, a także pełnił funkcję eksperta w Biurze Regionalnym WHO Południowo-Wschodnim na terenie Indii i Cejlonu, a także w Biurze Regionalnym WHO Zachodni Pacyfik. Za swoją działalność oraz zasługi w zakresie leczenia polio został nagrodzony przez WHO - Certificate of Appreciation. W pracy naukowej zajmował się między innymi: mechanizmami umożliwiającymi kompensację istniejących dysfunkcji, opracowaniem metodyki oceny zmian patologicznych w obrębie układu ruchu, określeniem czynników determinujących wyniki rehabilitacji kompleksowej, zagadnieniami poprawy funkcji ręki reumatoidalnej, a także fizjoterapią dzieci z chorobami nerwowo-mięśniowymi. Był autorem około 100 prac opublikowanych w czasopismach polsko, angielsko, francusko i niemiecko-języcznych.
