Data urodzenia:
1917-07-12
Stopień:
podporucznik rezerwy artylerii
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Rodzice:
Zdzisław Jan Kamiński herbu Dołęga - Irena Leonia z domu Antoszewska herbu Poray
Wykształcenie:
Uczeń Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Tadeusza Czackiego w Warszawie, następnie uczęszczał do Prywatnego Gimnazjum Męskiego Władysława Giżyckiego przy ul. Puławskiej 113 (świadectwo dojrzałości uzyskane 27 maja 1936). W latach 1936-1939 student Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej, gdy wybuchła wojna był studentem III roku. Od 1938 r. w Korporacji Patria. W latach okupacji kontynuował studia na Tajnej Politechnice Warszawskiej; w 1941 r. ukończył Państwową Wyższą Szkołę Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda w Warszawie z tytułem technologa-mechanika, dyplom z tytułem mgra inż. nostryfikował zaraz po wojnie, (prawdopodobnie w 1945 roku). Doktorat uzyskał na Politechnice Warszawskiej w latach siedemdziesiątych, Wydział Inżynierii Lądowej (studia uzupełniające także na Wydziale Chemicznym PW).
Przebieg służby wojskowej do 1939 r.:
W okresie od 22.09.1936 r. do 29.06.1937 r. elew Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. W dniach 10.08-22.09.1938 r. odbył ćwiczenia w 8. Pułku Artylerii Lekkiej w Płocku, ponownie powołany na ćwiczenia 8. PAL, które odbył w okresie 20.03-03.06.1939 r. w stopniu ogniomistrza podchorążego. Po zdaniu egzaminów, z dniem 11.11.1939 r. miał uzyskać pierwszy stopień oficerski. Zmobilizowany 24.08.1939 r. i skierowany do organizacji 71. dywizjonu artylerii lekkiej, stanowiącego II rzut mobilizacyjny 8. PAL.
Udział w wojnie obronnej 1939:
W dniach 1-3 września uczestniczył w bitwie pod Mławą (walki na północ od Mławy do granicy), po odwrocie w Twierdzy Modlin, w okresie 15-21 lub 22 września bitwa nad Bzurą, z oddziałami ppłk. Topczewskiego skierowany z Modlina do obrony składów amunicji w Palmirach (patrole: Kampinos, Łazy, Brochów), przez Puszczę Kampinoską przebił się z oddziałem z powrotem do Twierdzy Modlin. 27 września w czasie ataku niemieckiego na twierdzę zasypany w kazamatach fortowych, odkopany po kilku godzinach z licznymi obrażeniami (potłuczeniami) ciała, szokiem pourazowym i kurczowymi trudnościami w oddychaniu, przewieziony do polskiego szpitala polowego na terenie koszar saperskich w Kazuniu. Jako ranny wzięty do niewoli po kapitulacji Modlina 29.09.1939 r., ze zbombardowanego szpitala w Kazuniu i przewieziony niemiecką karetką sanitarną do szpitala Stalagu I A w Stablacku w Prusach Wschodnich (numer jeńca 28512, w ewidencji PCK: Andrzej Kamiński, student podchorąży, 71 PAL, 3 bat.). W obozowym szpitalu chorzy leżeli w namiotach; po kilkunastodniowym pobycie ze względu na stan zagrożenia życia zabrany do Heeres Kriegslazarett Elbing (Elbląg). Po kilkutygodniowym leczeniu płuc, po likwidacji oddziału dla jeńców polskich w szpitalu w Elblągu, ponownie przewieziony karetką na oddział płucny szpitala w Stalagu I A, gdzie w kwietniu 1940 roku przez niemiecką komisję lekarską (przy udziale przedstawicieli Międzynarodowego Czerwonego Krzyża) uznany został za inwalidę wojennego trwale niezdolnego do pracy (Kriegsinvalide-dauernarbeitsunfähig) i zakwalifikowany przez obóz przejściowy Stalagu XXI A w Ostrzeszowie do zwolnienia z niewoli i dalszego leczenia w kraju. W sierpniu 1940 roku wskutek przeciągających się formalności w obozie w Ostrzeszowie uciekł z niewoli do Warszawy, posługując się fałszywym zwolnieniem z obozu i prawdziwymi dokumentami niemieckiej komisji lekarskiej,
Pseudonimy:
"Ralf", "Andrzej"
Nazwisko konspiracyjne:
Andrzej Dąbrowski
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od września 1940 roku - oficer Związku Walki Zbrojnej, następnie Armii Krajowej. W latach 1940-1942 adiutant szefa wyszkolenia płk. "Mirskiego" (prawdopodobnie był nim płk. Witold Świętopełk-Mirski). W latach 1942-1943 r. komendant klasy A w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty "Agricola" (szkolił m.in. Jana Bytnara "Rudego"), w latach 1943-1944 oficer operacyjny 4. Rejonu V Obwodu (Mokotów) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej. W kwietniu 1944 r. zagrożony aresztowaniem przez Gestapo po wpadce magazynu broni 4. Rejonu przy ul. Pyrskiej (gdzie aresztowana została jego łączniczka Maria Dworakowska ps. "Myszka" - zakatowana wkrótce na Pawiaku). W tym czasie posługiwał się fałszywą kenkartą na nazwisko Andrzej Dąbrowski. Po "wsypie" magazynu miał wyjechać z Warszawy, i dołączyć do oddziału partyzanckiego, jednak te plany nie zostały zrealizowane.
Adres przed Powstaniem Warszawskim:
Warszawa ul. Sandomierska
Oddział:
V Obwód (Mokotów) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 4. Rejon - adiutant Komendanta Rejonu
Szlak bojowy:
Mokotów - Służew - Las Kabacki - Mokotów
Odniesione rany:
Ranny 1 sierpnia 1944 przy klasztorze oo Dominikanów, w nocy 1/2 sierpnia opatrzony w Szpitalu ss Elżbietanek przy ul. Goszczyńskiego 1 - wyszedł z miasta.
Losy po Powstaniu:
Wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną - trafił do Milanówka.
Losy po wojnie:
Od 1945 r. pracował jako inżynier w Zjednoczeniu Przemysłu Konserwowego Rejonu Północno-Zachodniego w Bydgoszczy.
Prześladowania komunistyczne:
Aresztowany 15.01.1945 r. w sprawie odpryskowej Zrzeszenia WiN; do 26.04.1946 r. więziony w aresztach Informacji Wojskowej (Koszykowa, potem Mokotów). Ponownie aresztowany po 25.04.1947 r., tym razem za "sabotaż gospodarczy" (art. 3 Dekretu z dnia 13.06.1946 r.), skazany na karę śmierci zamienioną wyrokiem Rejonowego Sądu Wojskowego w Bydgoszczy z dnia 28.02.1948 r. na 5-letnie więzienie. Karę odbył w całości (28.07.1947-30.07.1952) w więzieniach: Rakowiecka - Mokotów (X pawilon), Centralne Więzienie Karne Wronki oraz w Koronowie. W dniu 21.09.1954 roku Kolegium Orzekające Zgromadzenia Sędziów Najwyższego Sądu Wojskowego na wniosek Prezesa Najwyższego Sądu Wojskowego oraz Generalnego Prokuratora Wojskowego rozpatrywało sprawę, uwalniając go od zarzutu sabotażu i przywracając pełnię praw obywatelskich. Andrzej Kamiński dowiedział się o tym dopiero w 1956 roku, lecz nigdy nie udało mu się uzyskać odpisu tego postanowienia ani żadnego dokumentu potwierdzającego swą rehabilitację.
Losy po 1956 r.:
Po odzyskaniu wolności powrócił do Warszawy; pracował w Warszawskim Przedsiębiorstwie Robót Drogowych, pod koniec lat 50. w Biurze Projektów Przemysłu Drzewnego (projektował suszarnie drewna m.in. w Drawsku Pomorskim i Swarzędzu). W latach 60. przeniósł się do Biura Projektów "Naftoprojekt", gdzie pracował do emerytury. Przez kilkadziesiąt lat pracował równolegle jako rzeczoznawca NOT, wygłaszał wykłady, był autorem i współautorem wielu projektów naukowych nt. wykorzystania powłok malarskich i ochrony przeciwpożarowej rurociągów naftowych.
Odznaczenia:
Krzyż Walecznych, Medal Wojska (czterokrotnie, Londyn leg. Nr 21 570), Krzyż Armii Krajowej, Warszawski Krzyż Powstańczy.
Miejsce śmierci:
Zmarł w Szpitalu ss. Elżbietanek przy Goszczyńskiego 1. Pochowany na Cmentarzu Wolskim w Warszawie, kwatera 67, II rząd, 22 grób. W jego pogrzebie 14 grudnia 1984 r. uczestniczył Poczet Sztandarowy Pułku AK "Baszta" oraz wielu jego kolegów i przyjaciół z Armii Krajowej.
