Alina Ruszkarska

"Maryla"

sanitariuszka

Mydłowo

Feliks - Stefania

Kozłowska

Po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczęła naukę w Gimnazjum i Liceum im. Joachima Chreptowicza w Ostrowcu, a po maturze wstąpiła do Szkoły Pielęgniarskiej w Warszawie. Po otrzymaniu dyplomu pielęgniarki podjęła pracę w Szpitalu im. Dzieciątka Jezus w Warszawie.

"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - 3. batalion pancerny "Golski" - Szpital Polowy "Sano" ul. Lwowska 13

Śródmieście Południe

Po upadku Powstania wyszła z Warszawy razem z ludnością cywilną, a po krótkim pobycie w obozie przejściowym w Pruszkowie (Dulag 121) wróciła do rodzinnego domu w Ostrowcu Świętokrzyskim, gdzie podjęła pracę w miejscowym szpitalu.

Gdy tylko ponownie uruchomiono warszawskie szpitale, natychmiast powróciła do stolicy. W roku 1946 rozpoczęła studia na Wydziale Stomatologii Akademii Medycznej w Warszawie. Ukończyła je nie przerywając pracy pielęgniarki przez cały okres nauki. Po otrzymaniu dyplomu lekarza dentysty stanęła przed komisją kwalifikacyjną do pracy. Bardzo chciała pozostać w Warszawie, w której mieszkała już od wielu lat i której nie opuściła przecież nawet na czas Powstania. Jednak za przynależność do Armii Krajowej została nakazem pracy skierowana do Słupska, co do końca życia traktowała jako represję. Pracowała tam do 1958 roku, po czym powróciła do rodzinnego Ostrowca i zamieszkała z rodzicami. W 1959 r. wyszła za mąż.

Częstochowa

Ostrowiec Świętokrzyski

Alina Ruszkarska z domu Kozłowska ps. "Maryla" (dla rodziny i przyjaciół "Inka") urodziła się 21 kwietnia 1915 r. w Mydłowie (powiat opatowski, woj. świętokrzyskie) jako czwarte z pięciorga dzieci Feliksa i Stefanii. Jej ojciec był tam nauczycielem w wiejskiej szkole, a matka zajmowała się domem i dziećmi. Inka była wcześniakiem, który ze względu na ówczesny stan medycyny miał dość nikłe szanse na przeżycie, jednak udało się Ją uratować dzięki bardzo troskliwej opiece najbliższych. Ponieważ nie istniały wtedy inkubatory dla noworodków, matka i ciotki wygrzewały przez pierwsze tygodnie życia nowo narodzoną Alinę w pierzynach. Po latach zawsze wspominała ich poświęcenie ze łzami w oczach.Po odzyskaniu niepodległości w 1921 r. rodzina Aliny przeniosła się do Ostrowca Świętokrzyskiego, gdzie jej ojciec podjął pracę w seminarium nauczycielskim. Był również muzykiem, a Alina odziedziczyła po nim talent i zamiłowanie do tej dziedziny sztuki (od najmłodszych lat grała na fortepianie). Po dyplomie podjęła pracę w Szpitalu im. Dzieciątka Jezus w Warszawie. W warszawskich szpitalach pracowała odtąd aż do samego końca Powstania , a po ich ponownym uruchomieniu nieprzerwanie aż do początku lat pięćdziesiątych. Decyzja o wyborze tego zawodu okazała się po latach dla niej zbawienna: kiedy w czasie okupacji jechała w Warszawie tramwajem do pracy trafiła prosto na łapankę. Rozpięła wówczas płaszcz ukazując pod nim biały, pielęgniarski fartuch i wyłącznie z tego powodu została wypuszczona. Do Armii Krajowej wstąpiła niedługo po jej utworzeniu. Otrzymała pseudonim „Maryla” i pozostała członkiem AK aż do jej rozwiązania. W czasie Powstania Warszawskiego „Maryla” była sanitariuszką w Szpitalu Polowym przy ul. Lwowskiej 13. Ratowała tu rannych, pracując między innymi pod kierownictwem profesora medycyny Mariana Stefanowskiego. Po latach bardzo ciepło go wspominała jako doskonałego lekarza i prawego człowieka. Pomimo wielokrotnego ratowania rannych w polu ostrzału udało się jej uniknąć śmierci i zranienia. Raz jednak miała miejsce sytuacja, w której omal nie zginęła - gdy biegła po rannego żołnierza na barykadę, potknęła się i upadła. W tym momencie zobaczyła przed sobą na jezdni ruchomy ślad odbijającego się pocisku. Strzelił właśnie do niej „gołębiarz”