Data urodzenia:
1913-03-25
Stopień:
porucznik rezerwy piechoty
Numer legitymacji AK:
8581
Miejsce urodzenia:
Grodno
Imiona rodziców:
Konstanty - Raisa z domu Płotnikow
Wykształcenie:
W latach 30. ukończył Uniwersytet Warszawski, na którym studiował filologię niemiecką. Studiował też inżynierię. Po studiach pracował jako inżynier w Grodnie.
Udział w wojnie obronnej 1939:
Walczył w szeregach 80. pułku piechoty w składzie Armii "Modlin". Po kapitulacji poszedł do niewoli, z której wkrótce udało mu się zbiec dzięki biegłej znajomości języka niemieckiego i przekupieniu niemieckiego strażnika. Udał się do Piły, gdzie odwiedził brata Mikołaja, a stamtąd wyjechał do Warszawy.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji działał prawdopodobnie od 1941 r. W październiku tego roku aresztowany przez Gestapo. Przeszedł ciężkie śledztwo połączone z torturami, ale nie przyznał się do działalności konspiracyjnej i został zwolniony. Miał obowiązek regularnego meldowania się na policji. Po odzyskaniu wolności wyjechał do brata Mikołaja mieszkającego w Pile. Tam opiekowała się niem szwagierka. Po pewnym czasie wyjechał do Warszawy, gdzie nawiązał kontakty z Armią Krajową. W latach okupacji aktywnie pomagał ukrywającym się Żydom, którym dostarczał fałszywe dokumenty.
Oddział:
Armia Krajowa - VII zgrupowanie (batalion) "Ruczaj" - kompania "Habdank" - pluton por. "Kruka" - dowódca
Szlak bojowy:
Śródmieście Południe. 1 sierpnia 1944 r. uczestniczył w zdobyciu gmachu byłego Poselstwa Czechosłowacji, u zbiegu ul. Koszykowej nr 18 i alei Róż. Po 1,5 godzinnej walce opanowano obiekt biorąc do niewoli 72 jeńców, zdobyto sowiecki samochód pancerny FAI - Panzerspärwagen BA 202(r), ciężarówkę z przyczepą wypełnione żywnością, bielizną oraz różnymi elementami wyposażenia, około 20 pistoletów maszynowych, 150 granatów i duże zapasy amunicji.
Losy po Powstaniu:
Po kapitulacji nie poszedł do niewoli, ukrywał się w ruinach Warszawy ("Robinson warszawski").
Losy po wojnie:
W 1945 r. został aresztowany przez UB pod zarzutem kolaboracji z Niemcami. Zwolniony z aresztu dzięki interwencji Żydów, którym pomagał podczas wojny. Wraz z żoną i małą córeczką wyjechał do Słupska, gdzie pracował jako inżynier. Namawiany do wstąpienia w szeregi PZPR zdecydowanie odmawiał, co spowodowało, że stracił stanowisko głównego inżyniera i możliwość dalszego awansowania.
