Pseudonim:
"Dr Kowalski", „dr Olek Kowalski”.
Data urodzenia:
1922-07-04
Imiona rodziców:
Bolesław - Walentyna
Udział w wojnie obronnej 1939 r. :
We wrześniu 1939 r. włączył się do pomocniczych służb obronnych w Zgierzu (gdzie mieszkał od 1930 r.), a następnie w Warszawie. W Warszawie skierowany do Szpitala Ujazdowskiego na oddział chirurgii.
Okres okupacji :
28 września 1939 r. powrócił do Zgierza. Jego mieszkanie zostało zajęte przez Niemców. Ponieważ przed wojną był działaczem Związku Harcerstwa Polskiegozdecydował się opuścić Łódź, włączoną do Rzeszy Niemieckiej. Przez granicę przedostał się do Generalnej Guberni. W Warszawie nawiązał kontakt z „Szarymi Szeregami”. Dzięki Radzie Głównej Opiekuńczej otrzymał kąt w pomieszczeniu przechodnim u kolejarza na ul. Wroniej 43. By zarobić na utrzymanie, zaczął pracować jako pomocnik w warsztacie ślusarskim na ul. Karolkowej, gdzie wykonywał także potrzebne naprawy broni dla podziemia.
Wykształcenie do 1944 r. i udział w konspiracji:
W konspiracji od 1942 roku. Od około 1941-1942 roku uczęszczał na wykłady w Szkole Sanitarnej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego doc. Jana Zaorskiego – Private Fachschule für Sanitares Hilfpersonal in Warschau otwartej 4 marca 1941 r. Szkoła była zakonspirowanym pierwszym i drugim rokiem studiów medycznych. Początkowo wykłady odbywały się w gmachu medycyny teoretycznej na terenie Uniwersytetu Warszawskiego, oddzielonym drutem kolczastym od pozostałych budynków uczelni. Wykładali profesorowie z przedwojennego Uniwersytetu Warszawskiego oraz z Uniwersytetu Poznańskiego. W konspiracji przydzielony do pułku „Baszta”. Uczęszczał na tajną podchorążówkę, gdzie uzyskał stopień podporucznika. Ponadto prowadził tajne nauczanie dla łączniczek i sanitariuszek. Ze Szkoły Zaorskiego skierowany do Szpitala Dzieciątka Jezus na oddział internistyczny do prof. Witolda Orłowskiego. Jednocześnie na oddziale doc. Jerzego Rutkowskiego otrzymał etat sanitariusza. Zaczął asystować przy zabiegach i operacjach. W momencie wybuchu Powstania Warszawskiego do ukończenia studiów brakowało mu tylko 3 egzaminów
Oddział:
Komenda Główna Armii Krajowej - pułk "Baszta" - batalion "Olza" - kompania O-3 - sanitariat - Szpital ss. Elżbietanek
Odniesione rany:
Ciężko ranny w głowę i nogę 25 września 1944 r. Jak wspomina jego koleżanka, dr Irena Ćwiertnia-Sitowska "25 września 1944 r., kiedy spieszył z pomocą do rannego, został ugodzony odłamkami z granatnika w nogę i w głowę. Opatrzyły go sanitariuszki. Ułożono go nieprzytomnego w piwnicy na ul. Szustra. Po odzyskaniu świadomości sam zmienił sobie przesiąknięte krwią opatrunki i wstrzyknął surowicę przeciwtężcową".
Losy po Powstaniu:
28 września 1944 r. kiedy Mokotów skapitulował, przystąpili do pacyfikacji dzielnicy. Wpadali do piwnic, dobijali rannych i podpalali budynki oraz strzelali do dających jeszcze znaki życia powstańców. Aleksander ocalał, gdyż upadł na niego zabity, zbroczony krwią kolega i przykrył go swoim ciałem. Dr Oleś został znaleziony przez sanitariuszki, a następnie przetransportowany do Pruszkowa, do obozu przejściowego, w którym przebywała wysiedlona ludność Warszawy. Przeciągnęły go na wózku, jako zmarłego, znajome siostry zakonne ze Szpitala Elżbietanek. Następnie przewieziono go pociągiem do Milanówka, gdzie razem z oddziałem ewakuowanym z Warszawy przebywał doc. J. Rutkowski, który zajął się rannym. Wkrótce ojciec Aleksandra z pomocą znajomych kolejarzy zorganizował transport syna do Częstochowy.
Losy po wojnie :
W styczniu 1945 r. Aleksander, chodząc jeszcze z pomocą laski, powrócił do Warszawy. Udał się na ul. Boremlowską. Chciał dokończyć studia na nowo zorganizowanym Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W błyskawicznym tempie zdał ostatnie egzaminy i 26 lipca 1946 r. otrzymał dyplom lekarza. Nie mając stałego mieszkania, przez kilka miesięcy pełnił dyżury nocne w Klinice Dermatologicznej na ul. Koszykowej, u prof. M. Grzybowskiego. Prześladowany przez UB, zmienił nazwisko na Kowalski, udał się do Łodzi i tam rozpoczął pracę jako chirurg (pracownik Szpitala „Betlejem”, gdzie jako asystent pełnił całodobowe dyżury) . W 1948 r. powołano go do Ludowego Wojska Polskiego, do Marynarki Wojennej. Po przeszkoleniu został skierowany do garnizonu „Ustka”. Polecono mu zorganizowanie izby chorych dla kadry oficerskiej Szkoły Specjalistów Morskich. 1 stycznia 1950 r. rozpoczął pracę w Klinice Położnictwa i Chorób Kobiecych Akademii Medycznej w Gdańsku. Dwa lata później otrzymał stopień doktora medycyny oraz I stopień specjalizacji z dziedziny położnictwa. W 1953 r. ponownie powołano go do wojska i wyznaczono na wykładowcę na Wydziale Wojskowym WCW Med. w Łodzi. 22 sierpnia 1953 r. Aleksander zawarł związek małżeński z Heleną, lekarzem pediatrą. W 1956 r. urodził im się pierwszy syn, dwa lata później drugi. W 1955 r. Aleksandra przeniesiono do Warszawy, do Departamentu Służby Zdrowia MON, na stanowisko szefa Wydziału Sanitarnego. Po uzyskaniu specjalizacji II stopnia ( 1956 r. ) został skierowany do Siódmego Szpitala Marynarki Wojennej w Oliwie, na stanowisko starszego asystenta i zastępcy ordynatora Oddziału Ginekologiczno-Położniczego.
W 1975 r. uległ zawałowi serca i przeszedł w stan spoczynku. Po powrocie do zdrowia przez kilkanaście lat pracował w szpitalach i przychodniach Trójmiasta. Jest autorem 12 prac specjalistycznych.
Odznaczenia :
Krzyż Armii Krajowej, Warszawski Krzyż Powstaańczy, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Walecznych. Przezz środowisko lekarskie uhonorowany Medalem „Digno Laude”.
Miejsce pochówku:
Cmentarz Witomiński w Gdyni
Źródła:
MPW-baza uczestników PW, MPW-zbiory: MPW P/4255: Laukienicki Aleksander - Dr Kowalski Wspomnienia z "tamtych dni"; wspomnienie pośmiertne o dr Laukienickim autorstwa dr Ireny Ćwiertni-Sitowskiej, absolwentki Szkoły Zaorskiego w Warszawie („Epitafium 9.03.2009) - ”Puls" - Miesięcznik Okręgowej Izby Lekarskiej w Warszawie
