Data urodzenia:
1913-01-21
Stopień:
chorąży rezerwy artylerii
Miejsce urodzenia:
Petersburg
Imiona rodziców:
Stanisław Feliks - Teresa Leonia z Domachowskich
Losy przedwojenne:
Po opuszczeniu Rosji, wskutek sytuacji wynikłej po Rewolucji Październikowej, od września 1918 roku zamieszkał z matką i siostrą w Warszawie przy ul. Czerwonego Krzyża. Rok później, po zlikwidowaniu gabinetu lekarskiego w Petersburgu, do Polski przyjechał ojciec. Po śmierci matki w 1929 r. do wybuchu wojny mieszkał przy ul. Wiejskiej.
Wykształcenie i praca do 1939 r.:
W 1932 r. ukończył Gimnazjum im. Stefana Batorego i uzyskał świadectwo maturalne. W tym samym roku wstąpił na Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1935 r. zdał I egzamin dyplomowy (półdyplom) i kontynuował studia, aż do wybuchu wojny. W czasie studiów dodatkowo pracował w budownictwie jako: praktykant przy budowie magazynu drobnicowego w strefie wolnocłowej w porcie morskim w Gdyni (1934) i przy budowie Zbrojowni nr 2 w Warszawie (1935), zastępca inspektora budowlanego w Inspekcji Budowlanej Zarządu Miejskiego w Warszawie (1936), kreślarz projektant w pracowniach prof. inż. arch. B. Pniewskiego w Warszawie i inż. arch. J. Żakowskiego (1938,1939).
Służba wojskowa do 1939 r.:
W latach 1936-1937 odbył obowiązkową służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. SPRA ukończył ze stopniem ogniomistrza podchorążego.
Udział w wojnie obronnej 1939:
30 (31) sierpnia 1939 r. otrzymał kartę mobilizacyjną z poleceniem natychmiastowego stawienia się w macierzystej jednostce, tj. w 32. Dywizjonie Artylerii Lekkiej w Rembertowie. Po zameldowaniu się u mjr Stefana Hernika otrzymał rozkaz zarekwirowania na potrzeby wojska 80 koni i kilkanaście wozów w nadwiślańskich wsiach w rejonie Jeziornej. Rozkaz wykonał doprowadzając zajęte zaprzęgi (w nocy 31.08. / 1.09) do lasów w Zielonce. Przez kilka kolejnych dni przebywał w koszarach w Rembertowie pełniąc obowiązki oficera żywnościowego, a następnie został oddelegowany do dyspozycji mjr Stefana Hernika w Dowództwie Obrony Warszawy (ulokowanej najpierw w pałacyku przy Al. Ujazdowskich a później gmachu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych). Major Stefan Hernik organizował jednostki artylerii przeciwczołgowej. Pełniąc funkcję oficera łącznikowego Aleksander Korwin-Szymanowski miał za zadanie nanoszenie na mapę Warszawy lokalizacji poszczególnych stanowisk baterii i działonów oraz odpowiadał za osobiste przekazywanie rozkazów ich dowódcom. W celu poruszania się po lewobrzeżnej części stolicy miał do dyspozycji wojskowy motocykl z kierowcą. Po zbombardowaniu przez Niemców budynku Ministerstwa przeniósł się wraz z Dowództwem Obrony Warszawy do schronów w gmachu PKO róg ul. Marszałkowskiej i Świętokrzyskiej. Tam, 28 września, zastała go informacja o kapitulacji Warszawy. W październiku 1939 r. jako jeniec wojenny został odtransportowany do koszar w Łowiczu. Podczas segregacji jeńców udało mu się przekroczyć bramę koszar. W otrzymanej, od przypadkowo spotkanej kobiety, cywilnej marynarce bocznymi drogami powrócił do Warszawy. Do stolicy dotarł 5 października, tj. w dniu defilady wojsk Wermachtu z udziałem Adolfa Hitlera.
Praca w latach okupacji 1939-1944:
Po wyeksmitowaniu z mieszkania przy ul. Wiejskiej przez niemieckie władze okupacyjne, do czasu Powstania mieszkał z rodziną przy ul. Złotej. W czasie okupacji Aleksander Korwin-Szymanowski pracował w budownictwie. M.in. był zastępcą kierownika remontu budynków mieszkalnych na Żoliborzu w Warszawie (1940), zastępcą kierownika budowy budynków mieszkaniowo-warsztatowych i garaży w Zamościu (maj 1941 - wrzesień 1943), kierownikiem technicznym firmy budowlanej G. Oganowski w Zamościu (wrzesień 1943 - lipiec 1944).
Oddział:
Okręg Warszawski Armii Krajowej - I Obwód "Radwan" (Śródmieście) - XI zgrupowanie im. Chrobrego (batalion "Chrobry I") - oddział por. "Lisa" (Mikołaj Dunin-Marcinkiewicz).
Odniesione rany:
Ciężko ranny 6 sierpnia 1944 r. w kolano lewej nogi, odtransportowany do powstańczego szpitala przy ul. Śliskiej. W szpitalu lekarze byli skłonni wykonać amputację nogi. O tym fakcie dowiedział się jego ojciec dr Stanisław Korwin-Szymanowski, który przybywszy do szpitala zapobiegł amputacji. Opiekując się synem uratował mu nogę, która na zawsze pozostała sztywna.
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - od października 1944 r. do maja 1945 r. jeniec Stalagu XI-A Altengrabow
Losy po wojnie:
Po powrocie do Polski, w okresie od 31.05.1945 do 3.05.1946 r., był leczony na szpitalnym oddziale chirurgicznym Zakładu ss. Miłosierdzia "Przemienienie Pańskie" w Poznaniu. Orzeczeniem Inwalidzkiej Komisji Rewizyjno-Lekarskiej przy Obwodowym Urzędzie Inwalidzkim w Warszawie z dnia 21.04.1948 został uznany inwalidą wojennym z zapisem: "Inwalida należy do kategorii inwalidów wojennych z powstania warszawskiego 1944 r.” W latach 1948-1949 kontynuował naukę na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej i po złożeniu egzaminu dyplomowego w marcu 1949 roku uzyskał tytuł zawodowy inżyniera architekta i naukowy magistra nauk technicznych. W latach 1946-1963 pracował jako projektant, kierownik zespołu, kierownik pracowni w Pracowni Projektowej Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej i w Biurze Projektów "Miastoprojekt”. W latach 1961-1968 był projektantem w Pracowni Urbanistycznej Wydziału Architektury, Nadzoru Budowlanego i Geodezji PRN m. st. Warszawy. W latach 1968-1971 przebywał na Kubie jako specjalista w zakresie planowania przestrzennego i instruktor budownictwa osiedlowego. Od 1972 r. do emerytury pracował w Wydziale Urbanistyki i Architektury Urzędu m. st. Warszawy. Projektant i współautor budynków mieszkalnych i osiedli mieszkaniowych m.in. Koszutka w Katowicach, WSM Rakowiec w Warszawie, uczestnik wielu nagradzanych konkursów urbanistyczno-architektonicznych, laureat Nagrody I Stopnia w dziale projektów zespołów i budynków mieszkaniowych przyznanej przez Komitet do Spraw Urbanistyki i Architektury. Projektant kościołów, kaplic i obiektów sakralnych. W roku szkolnym 1963/64 wykładowca technologii materiałów w Państwowym Liceum Techniki Teatralnej w Warszawie. Członek Stowarzyszenia Architektów Polskich. 28 czerwca 1947 roku zawarł związek małżeński z Marią Ewą Zielińską, z którą miał córkę Agnieszkę Marię.
Odznaczenia:
Medal "Za udział w wojnie obronnej 1939", Warszawski Krzyż Powstańczy (?), Brązowy Krzyż Zasługi, Srebrna Odznaka "Za Zasługi dla Warszawy”, Odznaka Odbudowy Warszawy
Miejsce śmierci:
Warszawa. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, kwatera A 29-5-23.
