Data urodzenia:
1916-07-17
Funkcja:
szef Wydziału Informacji
Stopień:
porucznik rezerwy piechoty
Numer legitymacji AK:
00806
Miejsce urodzenia:
Moskwa
Wykształcenie:
Od 1921 mieszkał z rodzicami w Warszawie. W 1937 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego
Udział w wojnie obronnej 1939:
Walczył jako podchorąży rezerwy piechoty. Uniknął niewoli i powrócił do Warszawy.
Pseudonimy:
"Olicki", "Walda", "Borodzicz"
Udział w konspiracji 1939-1944:
Komenda Główna Armii Krajowej - Oddział VI BiP (Biuro Informacji i Propagandy) - Wydział Informacji (WI, "162", "252", "662", "362", "502"), - szef Referatu "W" (analiza sytuacji okupowanej Polski), od czerwca 1944 szef Wydziału Informacji. W latach okupacji działalność konspiracyjną łączył z naukową - wykładał na Tajnym Uniwersytecie Warszawskim, a w 1942 obronił doktorat.
Oddział:
Komenda Główna Armii Krajowej - Oddział VI BiP (Biuro Informacji i Propagandy) - Wydział Informacji (WI, "162", "252", "662", "362", "502") - szef Wydziału Informacji, sekretarz Szefa Oddziału VI BiP płk. Rzepeckiego
Szlak bojowy:
Śródmieście Północ - Śródmieście Południe
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - jeniec Oflagu II D Gross-Born. W obozie wspólnie z kolegą z BIP-u, Stanisławem Płoskim, szefem Wojskowego Biura Historycznego AK, napisał broszurę o Powstaniu Warszawskim, która mogła ukazać się drukiem w Polsce dopiero w okresie pierwszej "Solidarności" w 1981 r.
Losy po wojnie:
Po wyzwoleniu powrócił do kraju. W lipcu 1945 został adiunktem w Państwowym Instytucie Historii Sztuki i Inwentaryzacji Zabytków, a od września był adiunktem na Uniwersytecie Warszawskim. W 1949 mianowany profesorem nadzwyczajnym historii Polski średniowiecznej i nauk pomocniczych historii na UW. Od 1960 r. profesor zwyczajny. Dyrektorem Instytutu Historii UW był do 1975. W marcu 1964 r. podpisał słynny "List 34" złożony prezesowi Rady Ministrów Józefowi Cyrankiewiczowi, w którym domagano się zmiany polskiej polityki kulturalnej zgodnie z prawami zagwarantowanymi w konstytucji PRL. Po późniejszych represjach ze strony władz, podpisał inny list do "The Times", zawierający stwierdzenie, że w Polsce nie było represji, i dyskredytujący Radio Wolna Europa. Gdy w styczniu 1971 r. zapadła decyzja o odbudowie Zamku Królewskiego w Warszawie, Aleksander Gieysztor został członkiem Obywatelskiego Komitetu Odbudowy. Od 1971 r. członek PAN. Mianowany w 1975 r. wiceprzewodniczącym komitetu obudowy Zamku Królewskiego. Pierwszy długoletni dyrektor Zamku (1980-1991), związany od początku z jego odbudową, a jeszcze wcześniej z pracami badawczymi. Pierwsze publikacje dotyczące Zamku opublikował już w latach 50. XX wieku. Od 12 grudnia 1980 do 1984 r. prezes Polskiej Akademii Nauk i ponownie od stycznia 1990 do 1992. Od 1986 był członkiem Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa PRL gen. Wojciechu Jaruzelskim. W latach 1988-1990 członek, a od 1990 wiceprzewodniczący Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. W 1986 r. otrzymał Nagrodę Państwową I stopnia. W 1989 r. uczestnik obrad Okrągłego Stołu - formalnie wskazany przez stronę rządową, ale przy pełnym zaufaniu opozycji, 5 kwietnia przewodniczył posiedzeniu plenarnemu, które kończyło jego prace. W latach 1986-1992 był prezesem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W sierpniu 1984 wszedł w skład Obywatelskiego Komitetu Obchodów 40 Rocznicy Powstania Warszawskiego. Autor ok. 500 książek i publikacji z zakresu historii.
Odznaczenia:
Order Orła Białego (1994), Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1993), Złoty Krzyż Zasługi (1954)
Miejsce śmierci:
Warszawa
