Data urodzenia:
1896-03-17
Miejsce urodzenia:
Bąkowa Góra - powiat Piotrków Trybunalski
Imiona rodziców:
Franciszek - Maria z domu Susicka
Służba wojskowa do 1939 r.:
W 1914 r. wstąpił w szeregi konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), w latach 1915-1917 służył w Legionach Polskich Józefa Piłsudskiego, w których dowodził kolejno 7. i 2. kompanią piechoty. Po "kryzysie przysięgowym" (9.07.1917) internowany w Szczypiornie. Od 1918 r. w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego. Dwukrotnie ranny podczas wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku. W okresie międzywojennym wieloletni pracownik Wojskowego Biura Historycznego (1925-1933). W 1933 przeniesiony do 41. pułku piechoty w składzie 29. Dywizji Piechoty; obejmuje funkcję dowódcy baonu KOP "Suwałki". Po śmierci marszałka Piłsudskiego w 1935 r. podjął się organizacji Muzeum Józefa Piłsudskiego w Belwederze, którego dyrektorem pozostawał do 1939 r.
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 r. był oficerem sztabu obrony Lwowa. Po klęsce przedostał się na Węgry skąd po pewnym czasie powrócił do okupowanej Warszawy.
Udział w konspiracji 1939-1944:
Od jesieni 1941 r. oficer Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej. Był członkiem Komendy Głównej AK, dowodził m.in. Podokręgiem Wschodnim Obszaru Warszawskiego AK. Od 1943 r. pełnił funkcję zastępcy Inspektora Głównego Wojskowej Służby Ochrony Powstania (WSOP) w IV Oddziale (Kwatermistrzowskim) KG AK.
Pseudonimy:
"Leszczyński", "Poleski"
Oddział:
Komenda Główna Armii Krajowej - Oddział IV (Kwatermistrzowski). Podczas Powstania był redaktorem dziennika "Barykada", przemianowanego 6 września 1944 r. (po połączeniu z pismem "Warszawa walczy") na "Barykada. Warszawa walczy".
Losy po Powstaniu:
W szpitalu powstańczym przy ul. Noakowskiego odnalazł ranną córkę Annę. Po kapitulacji wyszli z Warszawy z ludnością cywilną. Przez obóz w Pruszkowie dotarli do Bąkowej Góry w powiecie radomszczańskim. Po krótkim pobycie wyruszył do Częstochowy, gdzie odbudowywano struktury Komendy Głównej AK. Generał Okulicki "Kobra" powierzył mu kierowanie działem historycznym KG AK, który miał wydawać pismo poświęcone problematyce historyczno-wojskowej z okresu wojny obronnej 1939, a także Powstania Warszawskiego.
Losy po wojnie:
W czerwcu 1946 r. "Komisja Likwidacyjna b. AK" powierzyła mu zadanie zebrania i opracowania materiałów do historii Armii Krajowej, przekazując w tym celu 29 tomów akt. W tym samym czasie podjął pracę w Instytucie Pamięci Narodowej jako kierownik i jedyny pracownik samodzielnego Referatu Ruchu Oporu. W 1949 r. w okresie wzmagającego się terroru stalinowskiego odebrano mu niemal wszystkie materiały, z których część posłużyła później jako materiał dowodowy w procesie jego córki
Anny - inwalidki wojennej, łączniczki batalionu "Zośka", którą skazano na 7 lat więzienia za: "gromadzenie i melinowanie materiałów gloryfikujących AK w celu poniżenia AL". W 1950 r. zwolniony z IPN. Dopiero tzw. "odwilż gomułkowska" umożliwiła mu powrót do pracy historyka. W 1957 r. opublikował swoje monumentalne dzieło - "Powstanie Warszawskie. Zarys działań natury wojskowej” - które stanowiło pierwszą rzetelną pracę naukową opisującą kompleksowo przebieg Powstania. Monografia Borkiewicza od chwili ukazania się była najbardziej poszukiwaną książką w PRL i po dzień dzisiejszy stanowi główne dzieło kompleksowo ukazujące przebieg Powstania Warszawskiego.
Odznaczenia:
Krzyż Walecznych (czterokrotnie), Krzyż Virtuti Militari V klasy
Miejsce śmierci:
Warszawa
Miejsce pochówku:
Warszawa, Cmentarz Wojskowy na Powązkach, kwatera A 24, rząd 11, grób 15
Źródła:
MPW-baza uczestników PW. Fot. ze zbiorów Muzeum Powstania Warszawskiego
