Data urodzenia:
1923-11-28
Imiona rodziców:
Jan - Wanda z domu Królikowska
Dzieciństwo:
Od 1924 roku rodzina Dymnickich mieszkała w Chorzowie, gdzie ojciec Zdzisława piastował funkcję dyrektora banku. Po tułaczce rozpoczętej we IX 1939 roku i licznych przeprowadzkach, w 1942 roku rodzina zamieszkała w Warszawie przy al. Waszyngtona.
Udział w konspiracji 1939-1944:
Zaprzysiężony w 1942 roku w Warszawie przy ul. Brackiej - Okręg Warszawski Armii Krajowej - I Obwód „Radwan” (Śródmieście) - 4. Rejon - XII zgrupowanie im. Łukasińskiego (batalion ”Łukasiński„) - Dywizjon 1806 (konspiracyjny 1. pułk strzelców konnych) - w plutonie
Leszka Stobieckiego "Ostoi". Zbiórki i szkolenia sekcji, w której znalazł się Zdzisław Dymnicki odbywały się najczęściej w mieszkaniach pp. Dymnickich oraz pp. Brzozowskich. Instruktorem oraz przełożonym był ”Ostoja„ (Stobiecki) oraz podchorążowie ”Klucz„ (Bogusław Karczewski) i ”Szymon".
Adres zamieszkania przed Powstaniem:
Warszawa, al. Jerzego Waszyngtona 22 m. 6
Miejsce koncentracji na godzinę "W":
Wyznaczonym miejscem zbiórki było mieszkanie pp. Brzozowskich przy ul. Dobrej, skąd chłopcy mieli udać się na Żoliborz, co ostatecznie okazało się niemożliwe. Wobec tego, po powrocie na Powiśle i rozpoznaniu dokonanym przez Leszka Stobieckiego "Ostoję" przeprowadził on swych podkomendnych do Elektrownii Miejskiej na Powiślu, gdzie przystąpili do walki w ramach Wojskowej Służby Ochrony Powstania.
Oddział :
Armia Krajowa - Grupa Bojowa "Krybar" - WSOP (Wojskowa Służba Ochrony Powstania) - zgrupowanie WSOP "Cubryna" (Elektrownia)
Odniesione rany:
Ranny 20.08. w nogę i brzuch w rejonie ulicy Karowej. Umieszczony w szpitalu polowym "Alfa - Laval" przy ul. Tamka 3 róg Smulikowskiego. Diagnoza: rana szarpana ze zmiażdżeniem lewego podudzia i uda, rana postrzałowa kości piszczelowej lewej. Dnia 23.08 przeniesiony do ambulatorium w Elektrowni, a następnie do gmachu Konserwatorium na Okólniku, gdzie został zasypany podczas bombardowania. Wydobyty spod gruzów znalazł się jako ranny jeniec na terenie Uniwersytetu Warszawskiego.
Losy po Powstaniu:
Ewakuowany z Warszawy do Brwinowa, gdzie 19.09.1944 roku został przyjęty na oddział chirurgiczny tamtejszego Szpitala RGO.
Losy po wojnie:
Po wojnie nie ujawniał swojej przynależności do Armii Krajowej. Odniesione w trakcie Powstania Warszawskiego rany spowodowały trwały uszczerbek na zdrowiu - był wielokrotnie operowany. Ostatecznie nogi nie udało się uratować - została mu amputowana w 1995 roku.
Odznaczenia:
29.03.1999 został odznaczony Warszawskim Krzyżem Powstańczym (nr legitymacji 4-99-19), 7.04.1999 Krzyżem Armii Krajowej (nr legitymacji 3-99-193) i 3.06.2000 Odznaką Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny (Patent nr 34620). W dniu 2.04.2001 mianowany na podporucznika Wojska Polskiego.
Miejsce śmierci :
Chorzów
Miejsce pochówku:
Pochowany został na Cmentarzu parafii Najświętszej Marii Panny w Chorzowie Batorym
