Data urodzenia:
1892-09-13
Miejsce urodzenia:
Dąbrowa Wielka koło Czyżewa
Imiona rodziców:
Feliks - Anna z domu Żaboklicka
Wykształcenie i działalność do 1944 r.:
W latach 1915-1918 studiował w Katolickiej Akademii Duchownej w Petersburgu oraz na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie do 1920. Proboszcz parafii św. Trójcy na Solcu w Warszawie (1940-1943), proboszcz parafii św. Jakuba na Ochocie w Warszawie (1943-1972). Doktor prawa kanonicznego. W 1940 r został mianowany proboszczem parafii św. Trójcy na Solcu w Warszawie. Zajął się odbudową i remontem kościoła zniszczonego działaniami wojennymi we wrześniu 1939.
Na terenie parafii zorganizował na szeroką skalę pomoc dla uchodźców i ludzi potrzebujących. W 1943 został przeniesiony na probostwo do parafii św. Jakuba na Ochocie.
Oddział:
Armia Krajowa - I Obwód "Radwan" - Grupa Bojowa "Krybar"
Dzielnica:
Powiśle. Wybuch Powstania Warszawskiego zastał księdza Stanisława na Powiślu. Nie mogąc dotrzeć do swojej parafii przy placu Narutowicza włączył się do pracy w posłudze kapłańskiej na terenie Klasztoru Sióstr Miłosierdzia przy ul. Tamka, chodził na pozycje powstańcze, odprawiał msze święte przy kapliczkach na podwórzach, spowiadał, umacniał duchowo ludzi i dodawał im otuchy.
Losy po Powstaniu:
Po zajęciu przez Niemców Powiśla, opuścił zgliszcza klasztoru na Tamce i wraz z ukrywającymi się tam ludźmi został wywieziony do obozu przejściowego w Pruszkowie (Dulag 121). Dzięki pomocy personelu medycznego, opuścił obóz i przetrwał resztę wojny w ukryciu u rodziny w Skierniewicach.
Losy po wojnie:
Po powrocie do Warszawy był proboszczem parafii św. Jakuba przy pl. Narutowicza.
Odznaczenia:
Warszawski Krzyż Powstańczy (5.01.1983 - pośmiertnie).
Miejsce śmierci:
Warszawa
