Data urodzenia:
1898-02-11
Miejsce urodzenia:
Kozłów
Imiona rodziców:
Wincenty - Tekla z domu Gacek
Służba wojskowa do 1939:
W młodości był członkiem "Zarzewia" i Polskich Drużyn Strzeleckich. W sierpniu 1914 r. wstąpił do I Brygady Legionów. Po "kryzysie przysięgowym" (9.07.1917) został internowany w obozie w Szczypiornie. Po zwolnieniu z obozu (grudzień 1917) został zastępcą komendanta Obwodu Miechów Polskiej Organizacji Wojskowej, a następnie komendantem Obwodu Słomniki oraz dowódcą lotnych oddziałów bojowych w Podokręgu Miechów. W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Pełnił służbę w 25 Pułku Piechoty w Piotrkowie. W latach 1926-28 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 31 października 1928, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział służbowy do 7 Dywizji Piechoty na stanowisko oficera sztabu. W 1929 r. został komendantem Okręgu Nr IV Łódzkiego Związku Strzeleckiego (ZS) i oficerem do prac Przysposobienia Wojskowego w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. W latach 1932-34 był szefem sztabu i zastępcą komendanta głównego ZS. W 1936 został szefem Oddziału Wyszkolenia w Dowództwie Korpusu Ochrony Pogranicza.
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 był szefem sztabu 18 Dywizji Piechoty ze składu Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Narew", dowodzonej przez pułkownika Stefana Kosseckiego. Od 13 września dowodził improwizowaną grupą bojową. Uniknął niewoli, przedostał się do Krakowa.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od 27 września 1939 r. Po klęsce wrześniowej postanowił przedostać się do Armii Polskiej formowanej we Francji, jednak w Krakowie natknął się na Kazimierza Kierzkowskiego, który wciągnął do pracy konspiracyjnej w tworzonej wówczas Organizacji Orła Białego. W 1940 przeszedł z organizacją OOB do Związku Walki Zbrojnej. W ZWZ został szefem Oddziału V-O (Łączność) i zastępcą szefa sztabu Komendy Głównej ZWZ - następnie Armii Krajowej. Jako szef Oddziału V-O odegrał kluczową rolę w tworzeniu i rozbudowywaniu łączności technicznej oraz odbioru zrzutów ludzi, sprzętu, poczty i pieniędzy. W czasie okupacji używał nazwisk: Kazimierz Borkowski i Władysław Rusinek. Pierwszym z nich firmował aż do 1944 r. przedsiębiorstwo "Konstrukcje żelazne - Borkowski i Spółka" z centralą w Warszawie przy ulicy Nowogrodzkiej 42. Firma ta wraz ze swoimi filiami, zajmowała się społeczną akcją samopomocy, wykonując również zlecenia Komendy Głównej ZWZ - AK, w kwestiach wywiadowczych i transportowych w kraju oraz poza jego granicami.
Pseudonimy:
"Gołdyn", "Kuczaba", "Paprzyca"
Nazwiska konspiracyjne:
Kazimierz Borkowski, Władysław Rusinek
Oddział:
Komenda Główna Armii Krajowej - Oddział V (Łączności) - szef Oddziału, zastępca Szefa Sztabu
Szlak bojowy:
Wola - Stare Miasto - kanały - Śródmieście Północ
Odniesione rany:
Ciężko ranny 4.09.1944 r. podczas bombardowania gmachu PKO przy ul. Jasnej 9. Do końca Powstania leczył się w szpitalu przy ul. Lwowskiej 13.
Odznaczenia:
Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych (czterokrotnie), Srebrny Krzyż Zasługi
Losy po Powstaniu:
Opuścił stolicę wraz z ludnością cywilną z zamiarem kontynuowania działalności konspiracyjnej. Ostatecznie jednak dostał się do obozu w Pruszkowie, następnie do obozu w Braunschweig, wreszcie skierowany został na roboty przymusowe do Wendeffen, niedaleko Wolfenbüttel. W grudniu 1944 r. został zwolniony, ze względu na zły stan zdrowia. Wrócił do kraju, gdzie szybko nawiązał kontakt z Komendą Główną AK w Częstochowie.
Losy po wojnie:
W styczniu 1945 r. został aresztowany przez NKWD w okolicach Częstochowy. Do grudnia 1945 r. był internowany w Kazachstanie. Po powrocie do Warszawy prowadził wspólnie z płk. Janem Mazurkiewiczem i płk. Janem Gorazdowskim "Bazar Krajowy" przy ul. Nowogrodzkiej 26. Aresztowany 13 stycznia 1949 r., wyrokiem Rejonowego Sądu Wojskowego w Warszawie z 7 grudnia 1953 r. skazany na 15 lat więzienia. W 1956 r. uwolniony i zrehabilitowany. Po rehabilitacji nie podjął już pracy zawodowej, ze względu na pogarszający się stan zdrowia. Od 1967 r. przebywał na rencie dla zasłużonych. W latach 70. był kierownikiem Komisji Historycznej 18. Dywizji Piechoty, która m.in. wnioskowała o przyznanie Orderu Złotego Krzyża Virtuti Militari (IV klasy) dla swego byłego dowódcy, wówczas już generała brygady Stefana Kosseckiego. W ostatnich latach życia, uczestnik Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO)
Miejsce śmierci:
Warszawa
