Data urodzenia:
1912-10-23
Funkcja:
lekarz, naczelny chirurg batalionu
Stopień:
podporucznik rezerwy korpusu sanitarnego
Miejsce urodzenia:
Biłgoraj
Wykształcenie i praca zawodowa do 1944 r.:
W 1930 roku, po ukończeniu Gimnazjum im. Adama Asnyka w Kaliszu, podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w 1937 r. uzyskał tytuł doktora wszech nauk medycznych. W latach 1938-1944 pracował na Oddziale Chirurgicznym Kliniki Pediatrycznej Uniwersytetu Warszawskiego u dr Jana Kossakowskiego przy ul. Litewskiej.
Służba wojskowa do 1939 r.:
W 1937 r. jako prymus (ze złota szablą) ukończył Szkołę Podchorążych Sanitarnych Rezerwy w Warszawie. W sierpniu 1939 roku uczestniczył w ćwiczeniach wojskowych w Ostrowie Wielkopolskim w 25. Pułku Artylerii Lekkiej, należącym do 25. kaliskiej Dywizji Piechoty w składzie Armii "Poznań”.
Udział w wojnie obronnej 1939:
W dniu 23 września 1939 roku jako lekarz został powołany do służby czynnej w macierzystej jednostce. Podczas obrony Warszawy dostał się do niewoli i został skierowany do obozu przejściowego w Łowiczu. Po zwolnieniu z niewoli powrócił do stolicy.
Pseudonimy:
"Bogusz”, "Gustaw”
Udział w konspiracji 1939-1944:
W styczniu 1940 r. aresztowany przez Gestapo. Po przesłuchaniu w al. Szucha, osadzony w więzieniu przy ul. Daniłowiczowskiej, skąd po sześciu dniach został zwolniony. W czerwcu tego roku wstąpił do Związku Walki Zbrojnej. W 1942 r. na polecenie dr Jana Drożyńskiego zorganizował ruchomą placówkę chirurgiczną Obwodu ZWZ-AK Warszawa-Powiat. Przydział w lipcu 1944 r. - VII Obwód "Obroża" (powiat warszawski) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - zastępca lekarza naczelnego.
Oddział:
"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - Szpital Polowy ul. Hoża 53 - współorganizator i lekarz tego szpitala, następnie w batalionie "Zaremba"-"Piorun" - naczelny chirurg batalionu w Głównym Punkcie Opatrunkowym przy ul. Poznańskiej 11.
Dzielnica:
Śródmieście Południe
Losy po Powstaniu:
Wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną.
Losy po wojnie:
W latach 1945-1947 był kierownikiem Miejskiego Ośrodka Zdrowia i dyrektorem Szpitala Chirurgicznego w Sopocie. Od 1947 r. do 1948 r. był inspektorem Wydziału Zdrowia Urzędu Wojewódzkiego w Szczecinie; w tym samym czasie był równocześnie organizatorem i pierwszym ordynatorem Oddziału Chirurgii w Szpitalu Okręgowym PCK w Szczecinie. W 1950 r. rozpoczął pracę w Pomorskiej Akademii Medycznej (PAM) na stanowisku adiunkta, od 1955 r. był docentem w szczecińskiej Klinice Pediatrii. W 1957 r. został kierownikiem Kliniki Chirurgii Dziecięcej, powstałej po przekształceniu Oddziału Chirurgii Dziecięcej. W latach 1956-1959 był prorektorem ds. klinicznych PAM. W 1961 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1973 r. profesora zwyczajnego. Poza pracą chirurgiczną ogłosił prace z dziedziny deontologii i etyki lekarskiej. Był współautorem Zasad Etyczno-Deontologicznych Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Inicjator i współorganizator Polskiego Towarzystwa Chirurgii Dziecięcej; był prezesem i wieloletnim sekretarzem tego Towarzystwa.
Odznaczenia:
Krzyż Walecznych (dwukrotnie), Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami, Medal Wojska, Krzyż Armii Krajowej, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.
Miejsce śmierci:
Warszawa, pochowany na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie.
