Bogdan Celiński

"Wiktor"

-

kapral podchorąży - plutonowy podchorąży (1944)

Warszawa

Władysław - Władysława Pokorska

W latach 1928-1935 uczeń Publicznej Szkoły Powszechnej nr 26 przy ul. Miedzianej 8. Od 1935 r. był uczniem Prywatnego Męskiego Gimnazjum i Liceum Zrzeszenia Nauczycieli "Oświata” przy ul. Świętokrzyskiej 27, które ukończył w czerwcu 1939 r. uzyskując tzw. "małą maturę”. W okresie nauki nie należał do ZHP ponieważ w szkołach, do których uczęszczał nie było drużyn harcerskich. W roku 1942 ukończył dwuletnią Szkołę Mechaniczno-Techniczną H. Wawelberga i S. Rotwanda, której dyrektorem był Stanisław Zakrzewski. W okresie październik 1943 - maj 1944 uczestniczył w II turnusie Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty "Agricola" (klasa b-9, m.in. z Krzysztofem Kamilem Baczyńskim "Krzysztofem" i Juliuszem Deczkowskim "Laudańskim"), po ukończeniu której uzyskuje stopień kaprala podchorążego.

8 września, po radiowym apelu płk Umiastowskiego wraz z kolegą szkolnym Henrykiem Petryką i grupą młodzieży opuszcza Warszawę, piesza grupa kieruje się na wschód w poszukiwaniu punktów zbornych. Do stolicy powraca ok. 25 września, jeszcze przed jej kapitulacją.

Od jesieni 1942 r. pracował jako frezer w zakładach Bruhn-Werke przy ul. Belwederskiej 16, produkujących części lotnicze.

W latach 1941-1942 należał do tajnej organizacji wojskowej, której nazwy nigdy nie poznał. W ramach tej organizacji brał udział w teoretycznym szkoleniu wojskowym oraz dyskusjach na tematy społeczno-polityczne. Spotkania odbywały się w starym budynku Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego na Ursynowie, a członkami organizacji byli synowie rolników. Jesienią 1942 r. w zakładach Bruhn-Werke poznaje Kazimierza Chruścińskiego ("Kazik"), kolegę Eugeniusza Koechera ("Kołczan"). Przez "Kazika" wraz z kolegami z zakładu został wciągnięty do Szarych Szeregów. Należał do 3. drużyny (Sad 300) prowadzonej przez "Kołczana" w Hufcu "Południe" (PD - "Sad" - Sabotaż i Dywersja) dowodzonym przez Jana Bytnara "Rudego". Od wiosny 1943 r. do sierpnia tego roku pełnił funkcję sekcyjnego. W ramach kursu WD ("Wielka Dywersja") odbył szkolenie wojskowe w zakresie nauki o broni, minerki i samarytanki. 20 sierpnia 1943 r. uczestniczył w akcji "Sieczychy" - ataku na placówkę Grenzschutz we wsi Sieczychy koło Wyszkowa. W akcji wchodził w skład grupy "atak II" dowodzonej przez Wiesława Krajewskiego ("Sem"). W kwietniu 1944 r. brał udział w ewakuacji broni z zagrożonego mieszkania braci Długoszowskich (Marek "Baobab" i Andrzej "Długi") przy ul Filtrowej 68 m. 132, do mieszkania Zygmunta Brzosko ("Nowina") przy ul. Grójeckiej 40, w którym znajdował się jeden z magazynów plutonu "Sad". W okresie 22 maja - 25 lipca 1944 r. uczestniczył w dwóch turnusach szkolenia partyzanckiego (akcje "Par I" i "Par II"). Było to szkolenie 2. kompanii "Rudy" baonu "Zośka", określane także jako "Baza Leśna", mające przygotować żołnierzy do jawnych wystąpień zbrojnych planowanych w ramach operacji "Burza". Szkolenie odbywało się w lasach Puszczy Białej w rejonie Wyszkowa. W czasie II turnusu wchodził w skład sekcji gospodarczej Kazimierza Łodzińskiego ("Markiz"), a po jego zranieniu w potyczce z Niemcami ok. 20 lipca, przejął dowodzenie sekcją. Po otrzymaniu rozkazu powrotu do Warszawy kierował grupą transportującą sprzęt gospodarczy i ekwipunek oddziału, załadowany na trzech furmankach. Przydział przed Godziną "W:: batalion Zośka - 2. kompania "Rudy" - II pluton "Alek" - 3. drużyna.

Warszawa ul. Mariańska 8

Wola - ul. Mireckiego - fabryka Telefunken

Armia Krajowa - zgrupowanie "Radosław" - pułk "Broda 53" - batalion "Zośka" - 2. kompania "Rudy" - II pluton "Alek" - 3. drużyna

Wola - Stare Miasto - kanały - Śródmieście Północ - Śródmieście Południe - Górny Czerniaków - Most Poniatowskiego - Praga. Od 1 sierpnia bierze udział we wszystkich akcjach bojowych swojego plutonu. Po opanowaniu ul. Okopowej i zdobyciu szkół przy ul. Św. Kingi i Spokojnej uczestniczy w walkach na terenie getta, zdobyciu "Gęsiówki" i obronie cmentarzy wyznaniowych. Tam ranny i na kilka tygodni wyeliminowany ze służby liniowej. 10 września, na Czerniakowie powraca do zreorganizowanego oddziału. Gdy teren broniony przez "Zośkę" skurczył się do kilku domów przy ul. Wilanowskiej i Solcu, nocą z 22 na 23 września dowódca batalionu, kpt. "Jerzy", decyduje się na przebicie około 100-osobowej grupy do Śródmieścia. Wobec niepowodzenia tej akcji "Wiktor" i "Czart" (Stanisław Lechmirowicz) udają się do zatopionego statku "Bajka", na którym spędzają noc w oczekiwaniu na pomoc ze strony Pragi, która jednak nie nadchodzi. Nad ranem decydują się na przejście po wysadzonym w powietrze moście Poniatowskiego na wschodni brzeg Wisły. Przeczołgują się ponad 500 metrów do zawalonego mostu i przez rumowisko kratownic, po kilkunastogodzinnej ciężkiej wędrówce udaje im się osiągnąć praski brzeg.

Wola: 2.08.1944 r. ranny w prawą rękę na ul. Okopowej podczas powrotu 4-osobowego patrolu wysłanego ciężarówką po mundury do magazynów Waffen-SS przy ul. Stawki 4. Opatrzony na punkcie sanitarnym powraca do oddziału. 8.08.1944 r. ranny odłamkami granatnika w bark i prawą rękę podczas walk kompanii "Rudy" na Cmentarzu Ewangelickim. Przewieziony na Stare Miasto do Szpitala Jana Bożego (Bonifraterska 12) przebywa tam do 16 sierpnia. Dalsza kurację odbywa już na kwaterach przy ul. Mławskiej 5. Stare Miasto opuszcza kanałami w grupie rannych żołnierzy batalionu nocą 30 / 31 sierpnia. Górny Czerniaków: 23.09.1944 r. ranny w kolano podczas wyczekiwania pomocy na statku "Bajka". Po przejściu na Pragę przez wysadzony most Poniatowskiego zostaje przekazany do szpitala wojskowego w Michalinie pod Warszawą. Zagrożony aresztowaniem przez NKWD za przynależność do AK zostaje wraz z "Czartem" wywieziony przez kolegów z "Zośki" do Szpitala Polskiego Czerwonego Krzyża w Otwocku, w którym przebywa na leczeniu do pierwszych dni lutego 1945 r.

W lutym 1945 r. powraca do Warszawy. Nawiązuje kontakty z kolegami z "Zośki", z najstarszym rangą por. "Kmitą" (Henryk Kozłowski). Z jego polecenia rozpoczął akcję ekshumacyjną poległych koleżanek i kolegów. Kierował i koordynował działania związane z ekshumacjami na całym szlaku bojowym "Zośki". Organizował na Powązkach Kwatery Wojenne Batalionu "Zośka", gdzie wkrótce nastąpiły pierwsze pogrzeby (m.in 31.10.1945 r. organizował pogrzeb swojego dowódcy Andrzeja "Morro"). Współpracował z rodzinami poległych podczas poszukiwania ich grobów na Woli, Starym Mieście i Czerniakowie. Od maja 1945 r. kontynuował naukę. Po złożeniu egzaminu maturalnego w Gimnazjum i Liceum im. Tadeusza Rejtana, uczęszczał na Wydział Samochodowy Szkoły Inżynierskiej Wawelberga, kontynuując studia rozpoczęte podczas okupacji. W czerwcu 1946 r. uzyskał dyplom inżyniera mechanika. W listopadzie rozpoczął pracę zawodową w Centralnym Biurze Konstrukcyjnym nr 5 w Warszawie, jako inżynier konstruktor.

3.01.1949 r. zostaje aresztowany przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (MBP). Po przejściu śledztwa w MBP na ul. Koszykowej zostaje skazany na 15 lat więzienia. Karę odbywa w zakładach o zaostrzonym rygorze: na Rakowieckiej 37, następnie we Wronkach (Centralne Więzienie Karne), w Sztumie i ponownie w Warszawie. Zwolniony na mocy amnestii z dnia 27.04.1956 r. wychodzi na wolność 5 maja tego roku, po odbyciu ponad 7 lat kary.

We wrześniu 1956 r. powraca do dawnego miejsca pracy w CBK nr 5, działającym już pod nową nazwą: Biuro Konstrukcyjne Przemysłu Motoryzacyjnego, gdzie zajmuje stanowisko starszego inżyniera normalizacji. Od września 1957 r. do września 1978 r. pracuje w Biurze Projektów "Miastoprojekt" (późniejsza nazwa Biuro Projektów Budownictwa Ogólnego "Miastoprojekt"), na stanowisku starszego projektanta, a w okresie styczeń 1970 - lipiec 1974, jako kierownik Pracowni Wielobranżowej. Autor licznych, zrealizowanych projektów urządzeń mechanicznych dla scen teatralnych. Od września 1978 do stycznia 1982 pełni funkcję kierownika Pracowni Sprzętu Rehabilitacyjnego w Centralnym Ośrodku Badawczo-Rozwojowym. Od stycznia 1982 r. na emeryturze. Od zakończenia wojny, oprócz wspomnianych prac przy ekshumacjach i pogrzebach, brał udział w tworzeniu kwatery batalionu "Zośka" na Powązkach. Dokumentalista historii batalionu. Wieloletni członek i przewodniczący Komisji Historycznej Środowiska byłych Żołnierzy Batalionu "Zośka". Członek Komisji Historycznej Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej oraz Społecznego Komitetu Opieki nad Grobami Poległych Żołnierzy Batalionu "Zośka". Autor Słownika Biograficznego Żołnierzy Batalionu "Zośka" do monografii tego batalionu. Od 1956 r. żonaty z Anną Borkiewicz, córką płk Adama Borkiewicza. Ma córkę Marię (ur. 1957) mgr. inż. ekonomii rolnictwa.

Krzyż Walecznych (1944), Srebrny Krzyż Zasługi (1972), Medal za Warszawę 1939-1945 (1973), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1980), Srebrny Krzyż "Za Zasługi dla ZHP" z Rozetą i Mieczami (1993)

Awansowany do stopnia podporucznika w 1990 roku

Zmarł w nocy 31.01.2016 r.

Warszawa, Cmentarz Powązki Wojskowe - Kwatera: A 5; Rząd: 7, Grób: 28 (uroczystości pogrzebowe 8 II 2016)

MPW-baza uczestników PW, MPW-zbiory, nekrolog prasowy