Data urodzenia:
1902-04-18
Pozycja na murze pamięci:
Kolumna: 118 Miejsce: 11
Harcerstwo :
Członek 26 WDH im. Dionizego Czachowskiego w Warszawie, Hufiec Praga
Udział w konspiracji 1939-1944:
VI Obwód (Praga) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 4 Rejon - zgrupowanie 1608
Adres zamieszkania przed Powstaniem:
Warszawa, Al. Waszyngtona 67
Oddział:
VI Obwód (Praga) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 4 Rejon - zgrupowanie 1608
Szlak bojowy:
Praga. Uczestniczył jako jeden z dowódców w ataku na koszary przy ul. 11 Listopada i szkołę przy ul. Oszmiańskiej.
Rodzina biorąca udział w Powstaniu Warszawskim:
Żona Maria Dobrzyńska z Rebzdów ps. Rybka
Miejsce (okoliczności) śmierci:
Po nieudanym ataku por. Apoloniusz Dobrzyński „Kruk” ze Zgrupowania 1608 oraz por. Czesław Miazek „Rokita”, dowódca 1626 Zgrupowania, zostali ranni podczas osłaniania odwrotu swoich żołnierzy na Targówek. Ranni trafili do punktu sanitarnego przy ul. św. Wincentego 18, skąd zostali wywleczeni przy Niemców, aresztowani i rozstrzelani (wg niektórych źródeł tego samego dnia, wg innych dzień później - 02.08.1944) na ul. św. Wincentego.
Miejsce pochówku:
Ekshumowany w marcu 1945 roku z ul. św. Wincentego 18 na Cmentarz Bródnowski - Aleja 36 B. Pochowany w jednej mogile z żoną Marią (zmarłą z ran 10.09.1944 r.)
Losy rodziny:
W działalność harcerską i konspiracyjną zaangażowani byli wszyscy bracia Dobrzyńscy: najstarszy z braci, hm. Aleksander Dobrzyński "Słoń", członek 26 WDH oraz Komendy Okręgu Praga Szarych Szeregów, ur. 07.02.1901 roku, został aresztowany 14.10.1943 roku i rozstrzelany 9.11.1943 roku przy ul. Płockiej. Wiktor Dobrzyński, ur. w 1911 roku, członek 26 WDH i Armii Krajowej po upadku Powstania Warszawskiego został wywieziony do obozu koncentracyjnego KL Sztutthof. Zginął podczas ewakuacji obozu w drodze do Lubeki na barce zatopionej na Bałtyku. Najmłodszy z braci Apoloniusza, Jerzy Zenon Dobrzyński ps. Wyrwicz, ur. 1922, członek 26 WDH, aresztowany w 1940 roku, zginął zamordowany w KL Auschwitz.
Informacje dodatkowe:
Budynki koszar 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej przy ul. 11 Listopada w czasie Powstania Warszawskiego stanowiły główny bastion nieprzyjaciela w prawobrzeżnej Warszawie. Były zlokalizowane przy centralnej arterii Nowej Pragi. Załogę koszar stanowiło co najmniej 1200 doskonale uzbrojonych żołnierzy, stacjonowała tu bateria artylerii polowej i przeciwpancernej oraz około 20 czołgów, przybyłych drogą kolejową 1 sierpnia, prawdopodobnie ze słynnej Dywizji Pancerno-Spadochronowej „Hermann Göring”. Powstańcy z pozycji wyjściowych na terenie cmentarza żydowskiego przy ul. Odrowąża oraz z ul. Praskiej, o godz. 17.00 ruszyli do natarcia przez nasypy kolejowe. Aby dotrzeć do koszarowego ogrodzenia, Powstańcy musieli stoczyć na otwartej przestrzeni bój z załogą pociągu pancernego, a następnie – pokonując ogrodzenie i zasieki – odpierać ostrzał broni maszynowej z bunkrów. Szalę walki przeważyły ostatecznie czołgi, których kontrnatarcie zmusiło Powstańców do wycofania się na Targówek i Michałów. Zginęło ponad 20 atakujących, wielu zostało rannych. Ujętych Niemcy rozstrzeliwali na miejscu.
Źródła:
Muzeum Powstania Warszawskiego, baza uczestników PW, Archiwum Państwowe m. st. Warszawy - listy ekshumowanych z ruin Warszawy. Zdjęcie mogiły w imieniu rodziny przesłał p. Leszek Jaworski.
Uwagi:
Data śmierci na tablicy epitafijnej na Cmentarzu Bródnowskim - 1 sierpnia 1944. Inna spotykana data zgonu (na jednej z list ekshumacyjnych) - 2 sierpnia 1944 r.
