Data urodzenia:
1911-12-04
Stopień:
podporucznik rezerwy piechoty
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Wykształcenie i praca zawodowa do 1939 r.:
Prawdziwe nazwisko Andrzej Pluciński. W latach 30. uczęszczał na lekcje śpiewu do Adama Didura i Ady Sari. W 1937 r. ukończył Wydział Aktorski Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie. Po studiach występował w teatrach we Lwowie i Poznaniu. W 1929 r. zadebiutował na dużym ekranie rolą adiutanta Kościuszki w filmie Jerzego Orshona "Pierwsza miłość Kościuszki". W 1937 r. zagrał Ignasia w "Dziewczętach z Nowolipek" w reż. Józefa Lejtesa.
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 r. walczył jako podporucznik 26. pułku piechoty. Uczestniczył w obronie Lwowa, po kapitulacji miasta zignorował zarządzenie sowieckie i nie zarejestrował się jako oficer, unikając tym samym śmierci w Katyniu.
Praca w latach 1940-1944:
W latach 1940-1941 występował w powstałym na terenach zajętych przez ZSRR teatrze Węgierki (Białystok, Mińsk Litewski). Po wkroczeniu Niemców na tereny Litwy powrócił do Warszawy i grał w jawnych teatrach: Komedia, Miniatura, Jar i Maska. Za zgodą władz konspiracyjnych był lektorem Kroniki Filmowej Generalnego Gubernatorstwa.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od października 1941 r. Był oficerem kontrwywiadu Wydziału II Sztabu Okręgu Warszawa-Miasto Związku Walki Zbrojnej, a od 1943 r. służył w Wydziale Śledczym Kierownictwa Walki Podziemnej (KWP). Otrzymał polecenie organizacyjne kontynuowania pracy w niemieckiej kronice filmowej celem rozpracowania zatrudnionych tam osób. W związku z niechęcią środowiska podjął próbę odejścia z kroniki, co udało mu się w lipcu 1943 roku, nadal grał jednak w teatrach jawnych.
Oddział:
Okręg Warszawski Armii Krajowej - II Wydział (Informacyjno-Wywiadowczy)
Szlak bojowy:
Śródmieście.
Losy po Powstaniu:
Wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną.
Losy po wojnie:
Po zakończeniu wojny nie przeszedł pozytywnie weryfikacji przed komisją ZASP-u i przez dwa lata miał zakaz wykonywania zawodu, ale w kwietniu 1947 roku zezwolono mu na występy. Został zatrudniony w Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi. Wkrótce wstąpił też do PPS. 1 października 1948 roku został jednak aresztowany i postawiony przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie, który w procesie trwającym od 18 do 20 lipca 1949 roku skazał go na cztery lata więzienia i konfiskatę mienia. Szalawski złożył odwołanie i w efekcie Sąd Wojewódzki go uniewinnił, choć jeszcze w marcu 1952 roku przebywał w więzieniu. Po odzyskaniu wolności podjął pracę w Teatrze im. Jaracza w Łodzi, następnie w teatrach Narodowym i Powszechnym w Warszawie, potem w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku. W 1966 roku Sąd Wojewódzki dla m.st. Warszawy zdecydował o zatarciu skazania, ale aktor do śmierci spotykał się z ostracyzmem środowiska, za jego życia nie przeprowadzono także rehabilitacji. W 1956 roku powrócił do gry w filmach. Do historii polskiej kinematografii wpisał się przede wszystkim rolą Juranda ze Spychowa w "Krzyżakach" (1960) w reż. Aleksandra Forda. Od 1956 r. do 1985 łącznie zagrał w 49 filmach kinowych i telewizyjnych. Równocześnie związany był z Teatrem Telewizji, w którym zagrał w 37 spektaklach. Dorywczo pracował także w dubbingu. W 1980 roku przeszedł na emeryturę.
Miejsce śmierci:
Warszawa.
