Andrzej Kozielski

W dniu 1 VIII 1944 rano Andrzej otrzymał od dowódcy, Jerzego Glutha-Nowowiejskiego ps. Pigi (1920-1944) rozkaz przyniesienia broni dla oddziału oraz szczegółowych instrukcji dotyczących natarcia o godzinie 17:00. Do swego oddziału już nie powrócił, przez wiele lat był uznawany przez kolegów za poległego w dniu 1 VIII, jednak odcięty w drodze powrotnej Andrzej dołączył do innej grupy Powstańców działających w rejonie pomiędzy Politechniką, a szpitalem Dzieciątka Jezus, a następnie na ochotnika zgłosił się do nawiązania łączności ze Śródmieściem Północ. Pierwsze przejście okazało się udane, przy kolejnym z 3 na 4 sierpnia 1944 r. został ranny, umieszczony w szpitalu Dzieciątka Jezus przy ul. Lindleya. W dniu 15 sierpnia Niemcy rozpoczęli pierwszą ewakuację Szpitala Dzieciątka Jezus m. in. do Grodziska, Podkowy Leśnej i Milanówka. Andrzej Kozielski znalazł się wówczas w obozie przejściowym w Pruszkowie, skąd udało mu się zbiec, a następnie dołączyć do oddziałów walczących w Kampinosie. Przebywał we wsi Holendry, wziął udział w bitwie pod Jaktorowem.

On się nazywał Andrzej Kozielski. Mam jego fotografię. Niesłychanie zdolny. Był ze mną na kompletach i też miał już zaliczony pierwszy semestr tajnej Politechniki. I wyszedł. Wyszedł, i w tej godzinie wybuchło Powstanie. To było gdzieś między czwartą a piątą, o ile pamiętam. Rozległy się strzały i jemu przestrzelono płuco. Przeżył. Nie wiem, kto go zaniósł do szpitala Dzieciątka Jezus. Wyzdrowiał i potem, jak Niemcy go wywozili, uciekł. Chował się u chłopów. Jak się „Kampinos” cofał, to się do nich zgłosił i został ranny drugi raz. Wrócił do tych chłopów i schronił się pod stertą zboża czy czegoś. Niestety wpadli Niemcy i zagrozili tym chłopom, że ich wszystkich rozstrzelają, dzieci i wszystkich. Wydali go. Został zastrzelony w tej stodole. (źródło: Muzeum Powstania Warszawskiego, Archiwum Historii Mówionej, relacja p. Tadeusza Drylla ps. Dąbrowski, Warszawa, 13 stycznia 2010 roku).