Sierż. pchor. Juliusz Bogdan Deczkowski „Laudański” urodził się 20 kwietnia 1924 r. w Bydgoszczy. Do wybuchu II wojny światowej był uczniem Gimnazjum i Liceum Władysława Giżyckiego. W pierwszych dniach września 1939 r. pełnił służbę w wojennym Pogotowiu Harcerzy jako goniec. W czasie okupacji, kiedy władze niemieckie zamknęły polskie licea ogólnokształcące, uczęszczał do Prywatnej Szkoły Ogrodniczej I stopnia Władysława Giżyckiego, w której działało tajne Gimnazjum i Liceum im. Tadeusza Reytana. Jesienią 1939 r. rozpoczął służbę harcerską w Szarych Szeregach. Był jednym z organizatorów konspiracyjnych zastępów harcerskich na terenie szkoły Giżyckiego. 9 maja 1941 r. został aresztowany podczas rozklejania patriotycznych ulotek i osadzony na Pawiaku. Zwolniony po dziewięciu miesiącach, ponownie włączył się do konspiracji. Od listopada 1942 r. w Grupach Szturmowych Szarych Szeregów, odbył szkolenie pojedynczego strzelca, uczestniczył w tajnych kompletach licealnych oraz turnusie Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”. Był drużynowym trzeciej drużyny plutonu „Alek” w Batalionie „Zośka”. Brał udział w kilku akcjach Szarych Szeregów, m.in. w akcji pod Arsenałem. W Powstaniu Warszawskim walczył w Batalionie „Zośka”. Brał udział w wyzwoleniu obozu koncentracyjnego na Gęsiówce. Został ranny 8 sierpnia, podczas walk o cmentarz ewangelicki. Przeszedł kanałami ze Starego Miasta do Śródmieścia. W nocy z 20 na 21 września przepłynął Wisłę wpław, przedostając się z Czerniakowa na Saską Kępę. Aby uniknąć aresztowania, wstąpił do Armii Berlinga, z którą został wysłany do Lublina. 23 stycznia 1945 r., na wiadomość o wyzwoleniu stolicy, zdezerterował. Po powrocie do Warszawy, ze względów bezpieczeństwa, posługiwał się imieniem brata, Stanisława, który zginął w Powstaniu. W 1945 r. zdał maturę i rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym Uniwersytetu Warszawskiego. Zaangażował się w ekshumacje i pogrzeby poległych kolegów z „Zośki”. Po apelu płk „Radosława” ujawnił się przed Komisją Likwidacyjną byłej Armii Krajowej, wracając do swojego imienia. 14 stycznia 1949 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Przebywał w więzieniu Warszawa-Mokotów, a po wyroku za „dążenie do obalenia siłą ustroju PRL”, w więzieniach we Wronkach i Bielawie, gdzie pracował w kamieniołomach. Zwolniony po ponad czterech latach, powrócił na studia. Wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 29 grudnia 1956 r. został uniewinniony i zrehabilitowany. Pracował w Warszawskich Zakładach Farmaceutycznych, później na Politechnice Warszawskiej. Był wieloletnim kierownikiem Zjednoczonych Zakładów Gospodarczych (INCO) i redaktorem naczelnym pisma „Tworzywa sztuczne w medycynie”. Aktywnie działał w środowisku byłych żołnierzy Batalionu „Zośka”. Współtworzył Pamiętniki żołnierzy baonu „Zośka” był autorem wielu publikacji związanych z Szarymi Szeregami i „Zośką” oraz współzałożycielem Społecznego Komitetu Opieki nad Grobami Poległych Żołnierzy Batalionu „Zośka”. Zmarł 22 czerwca 1998 r. w Ciechocinku.

Wiosną 1945 r. Juliusz Deczkowski z aparatem fotograficznym przeszedł cały powstańczy szlak bojowy Zgrupowania „Radosław”. Dokumentował miejsca szczególnie zaciętych walk Batalionu „Zośka”. Zdjęcia przedstawiają ruiny Woli, warszawskiego getta, Starego Miasta, Śródmieścia i Czerniakowa. W tym samym roku robił zdjęcia podczas pogrzebu Andrzeja Romockiego „Morro” z Szarych Szeregów, na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. W późniejszych latach dokumentował groby żołnierzy Batalionu „Zośka” na tym samym cmentarzu.