Tadeusz Huskowski

"Tadeusz"

dowódca drużyny - plutonu

Stopień wojskowy 1 VIII 1944: sierżant podchorąży (stopień uzyskany w maju 1944), awanse: podporucznik (1944), porucznik (1944)

Warszawa

Stanisław - Wanda z domu Gorska

Od 1930 r., po nagłej śmierci ojca, przenosi się z matką i starszym bratem Stanisławem do Lwowa. Tam uczęszcza do Szkoły Powszechnej. W 1935 r. rodzina powraca do Warszawy. We wrześniu 1936 r. rozpoczyna naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum Męskim im. Józefa Poniatowskiego przy ul. Felińskiego 15. Do wybuchu wojny w 1939 r. ukończył trzy klasy gimnazjum, nie będąc w tym czasie członkiem ZHP. W czasie okupacji kontynuuje naukę na tajnych kompletach "Poniatówki". W ramach szkoleń konspiracyjnych "Szarych Szeregów" przechodzi szkolenie pojedynczego strzelca ("Sklepy") i naukę o broni, następnie kurs Wielkiej Dywersji ("WD") i kurs minerski ("Filtry"). Równocześnie kontynuuje naukę, uczęszczając w latach 1941-1943 do Państwowej Szkoły Budowy Maszyn

Pierwszymi krokami w jego działalności konspiracyjnej było powielanie biuletynu jesienią 1940 r., a następnie zorganizowanie w swoim mieszkaniu punktu kolportażu codziennego biuletynu, opracowywanego z nasłuchu radiowego i odbijanego na ręcznym powielaczu. Działalność tę prowadzi do 1943. W lutym 1942 r. zostaje wciągnięty przez brata - organizatora jednego z kół "Petu" na Żoliborzu - do tej młodzieżowej, ideowo-wychowawczej organizacji samokształceniowej, której pierwsze grupy powstały w Warszawie pod nazwą "Przyszłość" w 1940. Do organizacji wstępuje wraz z kolegami mieszkającymi w tym samym żoliborskim bloku: Jakubem Nowakowskim ("Tomek") i Stefanem Grafem ("Longinus"). Członkami koła byli m.in. Jerzy Zborowski "Jeremi", Bronisław Pietraszewicz "Lot", Andrzej Łukoski "Blondyn" i Ryszard Hoffman "Rysiek". Kiedy "Pet" włącza się do akcji sabotażowych Organizacji Małego Sabotażu "Wawer", bierze w nich czynny udział. Po połączeniu się "Petu" w końcu 1942 z "Szarymi Szeregami", zostaje członkiem Grup Szturmowych. Od połowy czerwca 1943 w Hufcu "Centrum" ("CR"), dowodzonym przez Sławomira Bittnera ("Maciek"), w 5 drużynie CR-500, do której weszła żoliborska grupa "Petu", z drużynowym "Jeremim" na czele. Zostaje wyznaczony na magazyniera broni drużyny CR-500. W mieszkaniu urządza wielką skrytkę pod podłogą. 3 maja 1942 r. bierze udział w akcji megafonowej, której inicjatorami byli koledzy z drużyny "Jeremi" i "Lot". Chłopcy wykorzystali zainstalowane przez Niemców megafony, przez które codziennie nadawano propagandowe komunikaty wojenne i zarządzenia władz okupacyjnych. Przez odpowiednie przełączenia i zorganizowanie "studia" w mieszkaniu Jerzego Merle przy ul. Krasińskiego 6 nadano na pl. Wilsona krótkie przemówienie do Polaków, polskie marsze wojskowe i Rotę, co wzbudziło radość gromadzących się ludzi, poruszenie wśród Niemców oraz oddźwięk w całej Warszawie. W marcu 1943 r. uczestniczy w kolportażu podrobionego dodatku nadzwyczajnego "Nowego Kurjera Warszawskiego"

Warszawa, ul. Mickiewicza (Żoliborz)

II Obwód "Żywiciel" Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej, - zgrupowanie "Żniwiarz" (9. kompania Dywersji Bojowej), - pluton 226, - dowódca IV drużyny składającej się z żołnierzy baonu "Zośka", którym nie udało się dotrzeć 1 sierpnia 1944 r. na koncentrację na Woli, następnie dowódca plutonu.

Żoliborz: 1 sierpnia 1944 r. nie dociera na punkt koncentracji baonu "Zośka" wyznaczony w fabryce Telefunken przy ul. Mireckiego róg Karolkowej na Woli. Wraz z wieloma kolegami z I plutonu zostaje odcięty na Żoliborzu, na którym pierwsze walki rozpoczęły się już o godz. 13:50

Krzyż Walecznych - dwukrotnie 1944, Virtuti Militari V klasy - 1944

Po kapitulacji Żoliborza 30 września 1944 r. trafia do niewoli niemieckiej. Przez Pruszków dostaje się do Oflagu Altengrabow, skąd następnie przeniesiony zostaje do obozu Sandbostel. 4 kwietnia 1945 r. wraz z grupą oficerów-jeńców, wśród których znajdują się m.in. płk "Wachnowski", ppłk "Leśnik", ppłk "Żywiciel", kpt. "Żniwiarz" i ppor. "Szumski", przeniesiony zostaje do obozu koncentracyjnego KL-Neuengammen pod Hamburgiem, z prawdopodobnym dla wszystkich wyrokiem śmierci. Dzięki ofensywie alianckiej uwolniony z niewoli 4 maja 1945 r.