Data urodzenia:
1912-06-21
Funkcja:
dowódca kompanii
Stopień:
kapitan rezerwy lotnictwa
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców:
Juliusz - Maria
Wykształcenie (w tym wojskowe):
Ukończył Gimnazjum Państwowe im Władysława IV i Wyższą Szkolę Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda. Bezpośrednio po studiach wyjechał na praktykę do Holandii, gdzie pracował w stocznictwie holenderskim, jednocześnie studiując na Politechnice w Delft. Jeszcze w czasach gimnazjalnych jego wielkim marzeniem było latanie. Przeszedł kurs teoretyczny, badania lekarskie i szkolenie na kategorie A, B i C. Złożył podanie o przyjęcie do dęblińskiej Szkoły Podchorążych Rezerwy Lotnictwa i otrzymał skierowanie na kurs rekrucki w... Dywizyjnej Szkole Podchorążych Piechoty przy 15. pułku piechoty. Dopiero po ukończeniu tego kursu załatwił sobie przeniesienie do Szkoły Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Sadkowie pod Radomiem. Tam latał na szybowcach i samolotach RWD-8, PWS-14 i PWS 24.
Udział w wojnie obronnej 1939 r.:
W Sadkowie 1 IX 1939 zaskoczył go wybuch wojny. 17 IX 1939, po ewakuacji lotniska na wschód, został, jako pilot samolotu łącznikowego R-XIII F, zestrzelony w pobliżu Czortkowa nad Seretem
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji - najpierw w organizacji "Muszkieterowie", gdzie prowadził wywiad komunikacyjny i kontrwywiad - "Mu-37", od 1942 (po rozbiciu "Muszkieterów") był oficerem sukcesywnie w Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej (w Biurze Studiów Wojskowych Oddział II Komendy Głównej Armii Krajowej - referat "Komunikacja") oraz w kontrwywiadzie - referat "997" ("Wywiady obce"). W ramach tego referatu rozpracowywał niemieckie służby wywiadowcze na terenie Warszawy: wywiad policyjny Sicherheitspolizei (Abt. III, Abt. IV AS, Abt. IV E, Abt. IV N, Abt. ES) i wywiad wojskowy - Abwehrę. Od początku 1942 r. organizował także drogi dla przerzutu kurierów na Zachód poza teren okupacji niemieckiej. W tym czasie stał na czele komórki "666", której zadaniem było przerzucanie ludzi i materiałów wywiadowczych z Komendy Głównej Armii Krajowej do Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. To właśnie on w mundurze niemieckiego generała wojsk inżynieryjnych, z doskonale przygotowanymi przez Wydział Legalizacji Oddziału II Komendy Głównej Armii Krajowej ["Agaton"] dokumentami, z dobrą znajomością języka i idealnym wczuciem się w rolę, wielokrotnie jeździł przez Berlin, Hannover, Brukselę do Paryża. Początkowo podróżował jako cywilny pracownik firmy pracującej na potrzeby Wehrmachtu, jednak wojenny uraz kręgosłupa dawał mu się mocno we znaki - nie mógł długo stać, a miejsca siedzące zarezerwowane były głównie dla niemieckich oficerów. To skłoniło go do zmiany tożsamości. Następne podróże na Zachód odbywał już jako niemiecki generał "Julius von Hallmann", którego od 1943 zastąpił "gen. Karl Leopold Jansen". W trakcie "przecierania tras" dla przyszłych kurierów dotarł do Hiszpanii (Pireneje). W międzyczasie nawiązał współpracę z francuskim ruchem oporu. W Warszawie współpracował też z Referatem "998" - "Łączność z uwięzionymi" II Oddziału KG AK.
Pseudonimy:
"37", "Pierre", "Bradl"
Oddział:
Okręg Warszawski Armii Krajowej - I Obwód "Radwan (Śródmieście) - batalion "Miłosz" - 1. kompania - organizator i dowódca kompanii.
Szlak bojowy:
Śródmieście Południe: pl. Trzech Krzyży, al. Na Skarpie, YMCA, ul. Wiejska - Sejm.
Warszawski Korpus Armii Krajowej (od 20.09.1944):
28. Dywizja Piechoty AK im. Stefana Okrzei - 72. pułk piechoty
Odznaczenia:
Order Wojenny Srebrnego Krzyża Virtuti Militari, Krzyż Walecznych (trzykrotnie), Złoty Krzyż Zasługi, Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami oraz inne odznaczenia.
Losy po Powstaniu:
Po kapitulacji wyszedł z Warszawy w składzie 72. pułku piechoty. Uciekł z konwoju przed Ożarowem, powrócił do konspiracji zostając szefem sztabu Obszaru Zachodniego AK (Pomorze), następnie Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj.
Losy po wojnie:
Od lutego 1945 współdziałał przy tworzeniu Zjednoczenia Stoczni Polskich oraz organizował jako dyrektor Stocznię Nr 2 w Gdańsku. Ratował w tym czasie przed wywiezieniem do ZSRR nielicznie ocalałe z pożogi wojennej urządzenia portowe. Aresztowany przez UB w sierpniu 1945 w Poznaniu (tego samego dnia poznańskie UB aresztowało również płk. "Sławbora"), przewieziony do Warszawy i osadzony w X pawilonie na Mokotowie. W styczniu 1947 w procesie Komendy Głównej WiN (główny oskarżony płk Jan Rzepecki) skazany na 12 lat więzienia pod zarzutem usiłowania obalenia ustroju, a następnie współpracy z okupantem. Karę odbywał na ul. Rakowieckiej w pawilonach: X, XI i I, następnie w obozie pracy przy Zakładach Naprawczych samochodów "Star" w Jelczu [1953], krótko we Wrocławiu - w więzieniu przy ul. Kleczkowskiej i ponownie na warszawskim Mokotowie. Wiosną 1955 wyszedł na wolność. 17 VI 1957 wyrokiem Sądu Wojewódzkiego dla m.st. Warszawy - zrehabilitowany. W latach 1955-1957 pracował jako redaktor naukowy w Państwowych Wydawnictwach Technicznych, następnie ponownie w Przemyśle Okrętowym. W latach 1962-1978 był dyrektorem naukowym (właściwie p.o. dyrektora, gdyż stale pomijano go przy awansach) i pracownikiem naukowym w OIN PAN. W 1973 uzyskał na Uniwersytecie Warszawskim stopień doktora nauk humanistycznych. W tym czasie poświęcił się pracy nad maszynową analizą i syntezą tekstów pisanych w języku naturalnym. Był honorowym członkiem Polskiej Federacji Campingu. Autor wielokrotnie wznawianych wspomnień: "Życie niewłaściwie urozmaicone: wspomnienia oficera wywiadu i kontrwywiadu AK". W 1988 r. Telewizja Polska wyprodukowała film dokumentalny ukazujący wojenne losy Kazimierza Leskiego - "Byłem generałem Wehrmachtu" - scenariusz i reżyseria Jacek Bławut.
Rodzina walcząca w Powstaniu Warszawskim:
Miejsce śmierci:
Warszawa
Miejsce pochówku:
Grób rodziny Leskich na warszawskich Powązkach
Publikacje:
Wspomnienia autorstwa Kazimierza Leskiego: "Życie niewłaściwie urozmaicone: wspomnienia oficera wywiadu i kontrwywiadu AK". Oficyna Wydawnicza Volumen, 2001 r.Biografia Kazimierza Leskiego "Kazimierz Leski "Bradl". Życie dobrze spełnione". Autor Maciej Roszkowski - Oficyna Wydawnicza "Rytm", 2010.
