Karol Jan Ziemski

"Wachnowski"

dowódca Grupy "Północ"

Oficer dyplomowany służby stałej piechoty Wojska Polskiego: podpułkownik (1934), pułkownik (1944), generał brygady (1.01.1964)

Nasutów, powiat lubartowski

Józef - Adela

Od września 1906 r. uczył się w Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Lublinie i tam w czerwcu 1914 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. Powołany w maju 1915 r. do armii rosyjskiej, po ukończeniu Szkoły Oficerskiej w Kijowie walczył na froncie rumuńskim. Od stycznia 1918 r. służył w I Korpusie Polskim na Wschodzie gen. Józefa Dowbór-Muśnickiego, a po jego rozwiązaniu w czerwcu 1918 r. wrócił do kraju. Krótko studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej (od października), ponieważ już w listopadzie 1918 r. wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego.

Współorganizator Warszawskiego Batalionu Legii Akademickiej (późniejszy 36. pułk piechoty Legii Akademickiej), z którym wyruszył na odsiecz Lwowa. Był kolejno dowódcą: kompanii, batalionu i kwatermistrzem 36. pułku piechoty aż do 1927 r. Od 1927 r. rejonowy komendant Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego przy sztabie 28. Dywizji Piechoty, potem przy sztabie DOK I Warszawa. Po ukończeniu WSWoj. (1930-1932) kolejno dowódca batalionu i kwatermistrz 36. pułku piechoty, od 1933 r. dowódca batalionu 70. pułku piechoty, od 1934 r. wykładowca, a od lutego 1935 r. dyrektor nauk i zastępca komendanta Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Od 1938 r. członek Zarządu Głównego Towarzystwa Wiedzy Wojskowej. W 1938 r. mianowany dowódcą 36. pułku piechoty Legii Akademickiej, dowodził nim także w czasie kampanii wrześniowej 1939 r. w składzie 28. Dywizji Piechoty, m.in. w obronie Modlina (został wówczas ranny). Po kapitulacji twierdzy przebywał w szpitalu w obozie jenieckim w Działdowie, a po zwolnieniu zamieszkał w swojej willi w Rembertowie.

W czasie okupacji pracował jako urzędnik w dziale finansowym magistratu m.st. Warszawy. W konspiracji od lutego 1940 r., komendant oddziałów wojskowych Polskiego Związku Wolności. Od 1942 r. po ppłk. "Luboniu" Kazimierzu Bąbińskim szef Wydz. Wyszkolenia Piechoty w Oddziale III Komendy Głównej Armii Krajowej w stopniu podpułkownika dyplomowanego. Autor "Instrukcji walki powstańczej", wydanej konspiracyjnie prawdopodobnie w 1943 r.

W Powstaniu Warszawskim zastępca komendanta Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej płk. "Montera" (Antoniego Chruściela), który 7 sierpnia 1944 r. powierzył mu stanowisko dowódcy Grupy "Północ" (rozwiązanej 5.09.1944). Kierował obroną Starego Miasta od 7 sierpnia do 1 września 1944 r. Współorganizator próby połączenia Starówki z Żoliborzem (21/22.08.1944) i przebicia oddziałów staromiejskich do Śródmieścia-Północ (30/31.1944). Rozkazem Naczelnego Wodza z 11/12.08.1944 r. mianowany pułkownikiem służby stałej ze starszeństwem z 1943 r. Od 4 września 1944 r. (rozkazem z dnia poprzedniego) zastępca płk Antoniego Chruściela "Montera", komendanta Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej, dowodzącego całością sił powstańczych. Kiedy 20.09.1944 r. gen. "Monter" został dowódcą Warszawskiego Korpusu AK płk. "Wachnowski" nadal był jego zastępcą. 30.09.1944 r. jako reprezentant Dowódcy AK gen. "Bora" Komorowskiego, w ożarowskim sztabie SS-Obergruppenführera Ericha von dem Bacha brał udział w rozmowach na temat kapitulacji żoliborskiego zgrupowania Armii Krajowej ppłk. "Żywiciela" (Mieczysław Niedzielski). Tego samego dnia, po południu udał się do kwatery "Żywiciela", któremu przekazał rozkaz złożenia broni.

Śródmieście Północ - Wola - Stare Miasto - kanały - Śródmieście Północ

Po kapitulacji Powstania Warszawskiego jeniec niemieckich oflagów, od kwietnia 1945 r. więzień obozu koncentracyjnego KL Neuengamme, w maju tego roku przebywał w Oflagu X C Lübeck.

1164

Krzyż Walecznych (trzykrotnie: po raz pierwszy w 1921, po raz trzeci 28.09.1944, Virtuti Militari V klasy (1921), Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami (1925), Krzyż Kawalerski Polonia Restituta (1937), Virtuti Militari IV klasy (29.09.1944), Virtuti Militari III klasy (28.08.1944).

Po uwolnieniu z niewoli niemieckiej był od maja 1945 r. komendantem ośrodków skupiających byłych polskich jeńców wojennych i szefem Polskiej Misji Łącznikowej w brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec. Po demobilizacji w czerwcu 1947 r. osiadł na stałe w Londynie. Współorganizator Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, utworzonego z żołnierzy 1. Dywizji Pancernej gen. Maczka, 1. Samodzielnej Brygady Spadochronowej gen. Sosabowskiego oraz żołnierzy Wojska Polskiego i Armii Krajowej uwolnionych z niewoli niemieckiej. Na I Zjeździe stowarzyszenia 1.11.1946 r. w Haren-Ems, w brytyjskiej strefie okupacyjnej, został wybrany prezesem jego Rady i pozostawał nim przez 20 lat. Należał również od 1946 r. do założycieli, następnie od 1948 r. był przewodniczącym Koła AK w brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec. Na I Zjeździe Koła AK (15-16 marca 1947 r. w Londynie) wybrany do RN, w latach 1948-1949 był jej wiceprzewodniczącym, a następnie członkiem RN i jednocześnie od 1962 r. - członkiem Głównego Sądu Koleżeńskiego Koła AK. W 1963 r. powołany w skład Rady Narodowej na uchodźstwie. Na VIII Zjeździe Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w 1966 r. ponownie wybrany jego przewodniczącym. Przewodniczący Komisji Krzyża Armii Krajowej, ustanowionego w 1966 r.

Londyn.