Data urodzenia:
1927-09-01
Pozycja na murze pamięci:
Kolumna: 139 Miejsce: 36
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców:
Stanisław - Anna [Hanna] z domu Dobrzańska
Wykształcenie do 1944 r.:
Przed wybuchem wojny, w 1939 r. Jerzy Moździński został przyjęty do Gimnazjum Męskiego im. I. Kraszewskiego w Białej Podlaskiej; od 1940 r. uczęszczał do Gimnazjum Księży Marianów, a od 1941 r. do Miejskiej Szkoły Drogowej oo. Marianów na Bielanach przy ul. Kamedułów 81 w Warszawie.
Adres zamieszkania przed Powstaniem:
Warszawa, ul. Hajoty
Oddział:
II Obwód "Żywiciel" (Żoliborz) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - zgrupowanie "Żaglowiec" - pluton 208 (dowódca ppor. "Ostromir" Edward Bonarowski) - ochotnik, do oddziału dołączył w sierpniu 1944 r.
Szlak bojowy:
Żoliborz. Brał udział w walkach o Cytadelę, Fort Traugutta, Fort Legionów, plac Inwalidów, ul. Gen. Zajączka, Gimnazjum im. Ks. Józefa Poniatowskiego (tzw. "Poniatówka"), Żoliborz Oficerski i dwukrotnie o Dworzec Gdański.
Warszawski Korpus Armii Krajowej (od 20.09.1944):
8. Dywizja Piechoty AK im. Romualda Traugutta - 21. pułk piechoty im. Dzieci Warszawy
Miejsce (okoliczności) śmierci:
W dniu 29.09.1944 r. od wczesnego rana nieprzyjaciel atakował Żoliborz ogniem z kilkudziesięciu baterii, po czym rozpoczęło się silne natarcie oddziałów pancernych, grenadierów, policji, oraz oddziałów formacji wschodnich wspartych czołgami. Najsilniejszy atak skierowany był od strony Dworca Gdańskiego w kierunku „Poniatówki” przy ulicy Felińskiego 15, bronionej przez oddziały kpt. ”Żaglowca”. W pomieszczeniach piwnicznych Jerzy „ostrzył granaty” z kolegą. Niemcy nie mogąc przełamać silnego oporu obrońców skierowali na pozycje powstańców zdalnie sterowane miny samobieżne „Goliath”. Widząc to ppor. „Ostromir” wycofał pluton z zabudowań szkolnych, poza obręb ich rażenia. Niestety, zapomniał o dwóch swoich żołnierzach przebywających w piwnicy, którzy wskutek eksplozji „Goliata” zginęli przysypani gruzem.
Miejsce pochówku :
Po ekshumacji szczątki Jerzego Moździńskiego spoczęły na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie - kw. A 27 - 11 - 1. Pochowany jest wraz rodzicami, niedaleko grobu kolegi Eugeniusza Tumanowa z 208 plutonu, poległego podczas obrony ”Poniatówki"
Informacje dodatkowe - losy rodziny:
Syn Stanisława Kazimierza Moździńskiego, oficera, prawnika oraz notariusza przy Wydziale Hipotecznym Sądu Grodzkiego w Białej Podlaskiej (w latach 1929-1940), zamordowanego przez Niemców w obozie w Dachau, dn. 18.12.1940 r. Matka Jerzego, poszukująca syna po Powstaniu dopytywała ocalałych okolicznych mieszkańców o każdy szczegół, ale nikt z nich nie był w stanie jej pomóc, niczego nie dowiedziała się również od kilku napotkanych znajomych. Nie traciła jednak nadziei, nie mogła bowiem uwierzyć tym, którzy wątpili, by mógł przeżyć. Stale wypatrywała wieści od syna, łudząc się, że może jednak nie zginął, że żyje, że mylą się jego koledzy, którzy zwłok przecież nie widzieli. Gdzie tylko mogła rozwieszała wiadomości dla syna z jej aktualnym adresem zamieszkania, błagając go by się jak najszybciej odezwał, jeśli to tylko możliwe. Dopiero w lipcu 1945 r. p. Anna Moździńska dostała od dyrektora Gimnazjum i Liceum Zgromadzenia oo. Marianów na Bielanach, p. Bronisława Załuskiego, informację, że jej syn nie żyje i został odnaleziony, a następnie pochowany w skrzyni na dziedzińcu „Poniatówki” przy ul. Felińskiego 15.
Źródła:
MPW-baza uczestników PW, MPW-kontakt, prezentowane w biogramie zdjęcia udostępnił p. Krzysztof Rondo
Publikacje :
Artykuł „Jego droga z Białej do Dachau” autorstwa Krzysztofa Rondo, w: Tygodnik Podlaski, 22-05-2009 oraz Krzysztof Rondo: Jerzy "Boruta" Moździński - Zginął mając niecałe 17 lat. Wspomnienie w: Tygodnik Podlaski, 21-08-2009
