Data urodzenia:
1902-09-26
Funkcja:
szef sanitariatu
Stopień:
major służby stałej korpusu sanitarnego Wojska Polskiego (styczeń 1944 r. starszeństwo z dn. 11.10.1939 r.)
Imiona rodziców:
Paweł - Maria
Wykształcenie (w tym wojskowe):
Do szkoły powszechnej uczęszczał w Sinogórze, do gimnazjum i liceum, które ukończył 1923 roku, w Mławie. W tym też roku, został przyjęty do Wojskowej Szkoły Sanitarnej (późniejsze Centrum Wyszkolenia Sanitarnego) i równocześnie na Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. Studia ukończył w 1929 roku.
Przebieg służby wojskowej do 1939 r.:
Po studiach i odbyciu stażu szpitalnego, skierowany został do 59. pułku piechoty w Inowrocławiu na stanowisko lekarza pułkowego, gdzie przebywał do 1934 roku. Następnie służył w Chełmie Lubelskim, po czym został służbowo przeniesiony jako lekarz chorób wewnętrznych do I Okręgowego Szpitala w Warszawie, w którym pracował do wybuchu II Wojny Światowej. W latach 1934-1939 był ordynatorem Sanatorium Wojskowego w Ciechocinku.
Udział w wojnie obronnej 1939 r.:
We wrześniu 1939 r. skierowany do Armii "Modlin" na stanowisko komendanta kolumny dezynfekcyjno-kąpielowej w zespole przeciwgazowym A9. Był odpowiedzialny za ewakuację rannych z frontu pod Mławą, gdzie otrzymał postrzał w prawą stopę. 10 października 1939 r. wrócił do Warszawy i został przyjęty w Szpitalu Ujazdowskim na stanowisko kierownika Oddziału Fizykoterapii. Na tym stanowisku pracował zawodowo przez cały okres okupacji.
Udział w konspiracji 1939-1944:
Podczas okupacji niemieckiej włączył się czynnie do zbrojnej działalności konspiracyjnej, jako oficer-lekarz w szeregach Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej. Uczestniczył w tajnym nauczaniu; był szefem sanitarnym III Obwodu ZWZ Wola, a od 1943 r. komórki sanitarnej "Rola" Kierownictwa Dywersji (Kedyw) Komendy Głównej AK. Organizował pomoc chorym i rannym żołnierzom podziemia (m.in. po akcji "Kutschera" 1.02.1944), szkolenie sanitariatu Kedywu KG, oraz akcję zdobywania i zmagazynowania przed Powstaniem środków opatrunkowych, lekarstw i narzędzi chirurgicznych, niezbędnych w dniach otwartej walki.
Adres przed Powstaniem Warszawskim:
Warszawa ul. Krucza 40
Oddział:
Kedyw Komendy Głównej Armii Krajowej - zgrupowanie "Radosław" - szef sanitarny zgrupowania, następnie Grupa "Północ" - szef sanitariatu, po wyjściu z Warszawy - szef sanitariatu Grupy "Kampinos"
Szlak bojowy:
Wola - Stare Miasto - kanały - Żoliborz - Kampinos.
Odniesione rany:
W sierpniu 1944 r. dwukrotnie ranny, w związku z zapaleniem płuc zdał dowodzenie sanitariatem i przeszedł kanałami na Żoliborz.
Losy po Powstaniu:
Z Kampinosu wyszedł do Błonia. W związku z ciężkimi obrażeniami kończyn górnej i dolnej, wyjechał do Krakowa, gdzie przebywał w szpitalu przy ul. Grzegórzeckiej do 1 czerwca 1945 roku. W tym samym roku wstąpił w szeregi Ludowego Wojska Polskiego.
Losy po wojnie:
Tuż po wojnie w stopniu majora, skierowany został do pracy w Sanatorium Wojska Polskiego w Ciechocinku na stanowisko naczelnego lekarza. Ze względu na zły stan zdrowia, został zwolniony z szeregów wojska i przeniesiony na rentę inwalidzką. W 1947 roku zatrudnił się na stanowisku dyrektora sanatorium ZUS. Od 1960 r. do 1971 - tj. do chwili przejścia na emeryturę, pełnił funkcję zastępcy dyrektora PPUC d/s lecznictwa (Państwowe Przedsiębiorstwo Uzdrowisko Ciechocinek). Jako emeryt - inwalida wojenny, zatrudnił się na niepełnym wymiarze godzin w poradni radiologicznej.
Podczas zawodowej pracy, będąc Lekarzem Naczelnym PPUC, piastował także funkcję Naczelnego Lekarza Uzdrowiska. Ten fakt, istotnie sprzyjał pracy społecznej w towarzystwie lekarskim, jak i Towarzystwie Przyjaciół Ciechocinka, którego był wieloletnim prezesem.
Odznaczenia:
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari V klasy, Krzyż Walecznych (dwukrotnie), Krzyż Partyzancki , Warszawski Krzyż Powstańczy.
Miejsce śmierci:
Ciechocinek
Źródła:
C.Sadowski, Pamiętnik doktora "Skiby", Wydawnictwo MON, Warszawa 1990: S.Bayer, Służba zdrowia Warszawy w walce z okupantem 1939-1944, Wydawnictwo MON, Warszawa 1985; W.Lisowski, Polska służba zdrowia w powstaniach narodowych 1794-1944, Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 2006.
