Data urodzenia:
1923-11-16
Pozycja na murze pamięci:
Kolumna: 122 Miejsce: 60
Miejsce urodzenia:
Łaszczów
Imiona rodziców:
Stanisław - Maria z domu Szeptycka
Udział w konspiracji 1939-1944:
V Obwód (Mokotów) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 1. Rejon - 1. pułk szwoleżerów Józefa Piłsudskiego
Oddział:
V Obwód (Mokotów) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - dywizjon 1. pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego
Szlak bojowy:
Czerniaków - Mokotów
Miejsce (okoliczności) śmierci:
Poległ w kanałach.
Rodzeństwo walczące w Powstaniu:
W konspirację zaangażowani byli także jego bracia
Stanisław , Ignacy oraz
Andrzej, który był łącznikiem na Ochocie
Uwagi:
Spotykane daty urodzenia:1922-06-09 lub 1923-11-16
Informacje dodatkowe - losy rodziny :
Syn Stanisława Kostki Starowieyskiego herbu Biberstein (ur. 1895 - zm. 1941 w KL Dachau) – kapitana rezerwy artylerii Wojska Polskiego, uczestnika wojny polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej 1918-1920, kawalera Orderu Virtuti Militari więźnia obozu koncentracyjnego w Dachau, jednego ze 108 błogosławionych męczenników beatyfikowanych w Warszawie przez papieża Jana Pawła II dn. 13.06.1999 r., których wizerunki znajdują się w Kaplicy Muzeum Powstania Warszawskiego. Po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 i wkroczeniu wojsk radzieckich na tereny Lubelszczyzny dwór Starowieyskich został zrabowany przez Sowietów, a ojciec chłopców Stanisław Kostka Starowieyski i jego brat Marian zostali aresztowani. Początkowo osadzeni w areszcie oswobodzili się uciekając podczas transportu do Tomaszowa Lubelskiego. Po wycofaniu się Sowietów za linię Bugu S. Starowieyski (ojciec) powrócił pod koniec września 1939 do swojego majątku. Podczas okupacji niemieckiej działał charytatywnie i wspierał Kurię Diecezjalną w Lublinie. 19 czerwca 1940 został aresztowany przez gestapo i uwięziony w rotundzie zamojskiej, a następnie na Zamku w Lublinie. Ostatecznie wywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Sachsenhausen. We wrześniu 1940 został przetransportowany do obozu w Dachau, gdzie trafił do bloku 23. Wśród współwięźniów prowadził działalność apostolską oraz udzielał im pomocy. Jako działacz katolicki i przedstawiciel ziemiaństwa był surowiej traktowany przez Niemców. Jego stan zdrowia ulegał pogorszeniu. Pobity przez funkcjonariuszy obozowych, zmarł w nocy z Wielkiej Soboty na Niedzielę Wielkanocną 13 kwietnia 1941.
Źródła:
MPW-baza uczestników PW, archiwum środowiska Baszta, archiwum rodzinne Andrzeja Starowieyskiego
